ჩვენ ბევრი ვართ პოეტები,

თითქოს ღრუბლის ხორო,

ბევრი, როგორც საყვარელთან, -

სამელნესთან ცხოვრობს.

 

ბევრი მუქთად ატრიალებს

სიტყვის სანაყელსა,

ძველ პოეტებს ვერ აჰყვება,

ვერც ბესიკის ყელსა.

 

ჩვენ ვერ ვმღერით ისე ტკბილად,

ლექსებს იმათებურს;

ჩვენს ლექსებში ფხას ვერ ვამჩნევ,

ხმაში მიმატებულს.

 

ის შაქარი მათ დალიეს,

იმათ ყელში ჩარჩა,

ვინც ქამანჩას და ჭიანურს

ზედ აფენდა ფარჩას.

 

ის თაობა ჩონგურებით

სამოთხეში შავა,

ჩვენი ყელი შაშხი არი,

გაბოლილი შავად.

 

მშვიდობა, ვინც შენს ბაღებში

ტკბილად იბულბულა,

არა ჰყიდდა სულის ნაშრეტს

სტრიქონობლივ ფულად!

 

გაიარეს ნემსის ყური

გარესკნელის შიგნით;

ჩასპილენძდნენ

და ინახავს

მათ „მეფეთა წიგნი“.

 

ჩვენ კი - შენი მღვრიე მტკვარი,

შენით ბედნიერთა,

ლექსებითურთ თან წაგვიღებს

ქალაქის სხვა მტვერთან.

 

მიგვრიყავს და მიგვათესავს,

ყველას მისცემს ალაგს,

სოღანლუღს და ყარაიას

და ზოგს ბოსტან-ქალაქს,

 

რადგან მღერა არ ვიცოდით,

სიმღერების წესი,

გულს ნახმევი არა ჰქონდა

და სიტყვას კი ფესვი.


1929 წ.