აი ქალაქი შემოჭანდრული,

ვერხვის ფოთლებში გამოხვეული;

აქ ზენაქარი ჟღერს, ვით ფანდური, -

თავყინულიან მთაში რხეული...

 

დაჩუქურთმული აივანები,

ზედ ხეივნებად ვაზი გასული;

ზოგან კრამიტი, ზოგან ბანები,

ძველი კედლები ჩამოგაზული...

 

ქალაქს დასცქერის უზარმაზარი

ციხე, ხერხემალ-გადატეხილი...

ძირს დაფანტულა დუქან-ბაზარი:

გოდრის თევზი და თაბახზე - ხილი...

 

აქ, ამ დაზგებზე, გორელ ფალავნებს

ძვალმსხვილი მაჯა დაემკვრივებათ;

ინდოეთისკენ მავალ ქარავნებს

აქ ჩაუვლიათ წეროს მწკრივებად.

 

რომს გაუზიდავს თვალმარგალიტი,

აზიის ფარჩა და ყალამქარი...

აქ, ყველიერში - კრივის ყიჟინით

ფხიზლდება ხოლმე ძალა გამქრალი

და ჭიდაობის ეშხით და ჟინით

შეხვდება ზურნით გორის ამქარი...

 

ჭაპნის ჭრიალი... ეტლის ხმაური...

მემაწვნე ბიჭის ჩქარი ძახილი...

დღისით დგას ერთი აურზაური,

საღამოობით ბღავის ნახირი...

 

ირგვლივ მინდორი ღელავს ბარაქით,

მტკვარზე გაისმის წყნარი „ტიური“,

შხუის ლიახვი და სთვლემს ქალაქი

დიდი ვერხვებით გადაჩრდილული...


1936 წ.