გულს ბუდე არა ჰქონია,

მე კი შენთან ვარ ბინათა,

შენ შემირხიე სულის ფრთა,

შენმა ნათელმა მინათა.

 

შევიტყვე, ვერ სპობს შავი დღე,

ვერც მოშხამული ისარი,

არც გადახმება, თუ ერთხელ

გულია ნამაისარი.

 

შენთვის მღელვარებს, შენდამი,

შენ გამო იკრეფს ღონესა,

ქარიშხალს ჩასთვლემს ხანდახან,

მე არა, შენსა მგონესა...


1938 წ.