ნეტამც ვინ იყავ პირველი მთქმელი
შენ, ბედნიერო და უსახელო;
ქართული სიტყვა, სულის ჩამდგმელი,
სტვირს რომ მიანდე სახელდახელოდ.
იქნებ ის იყავ, დანაცრებული,
მე რომ გათხრისას გნახე მცხეთაში,
იქნებ აღსდექი განათებული
ზედაზნის დილის გამოხედვაში!
იქნებ ლერწამი შენი ძვლებია.
არაგვის ჩქერზე ამორხეული;
იქნებ ჩუქურთმას შენაცვლებია
სვეტიცხოველზე შენი სხეული?
იქნება მტკვარზე მდგარი ნისლი ხარ,
გვერდი რომ გაჰკრა ახლა ფრინველმა?
არ ვიცი, მაგრამ ყველგან მიცვნიხარ,
ვინც სთქვა ქართული ლექსი პირველმა.
1940 წ.
