იმ ხმლის ნატეხი
ნახე, მოზარევ,
მარაბდაში რომ გადამსხვრეულა;
მოჭრილ ძუძუთა სისხლს ეზიარე,
რომელშიც ერის ცრემლი რეულა.
არ გიტირნია
შოთას საფლავზე? –
იქიდან ლექსი ამორხეულა!
ისევ გრძელდება „ქართლის ცხოვრება“,
ერთი ფურცელიც არ მოხეულა!
1940 (?) წ.
