შენის დიდებით აშუქე მთები,

შენს ნაამაგარს ზღვები გალობდნენ,

ხმლით განამტკიცე შენ საქართველო

დარუბანდიდან რკინის პალომდე.

 

თვით უმორჩილო ზღვას დასდევ ხელი,

შეაბი რკინის კარი დარიალს,

შენგან დადგმული ქვაკუთხედები

ახლაც ისევე დაუმდნარია.

 

შენი ნამუხლი სჩანს ხეობებში,

შენი სახელი ვის არ ელოცა,

საკუთარ შუქით გამოუზარდე

დღე ხვალინდელი საქართველოსა!

 

შენი ხელთქმნილი არის სამშობლო,

ვინ დაგეწონა ძველად, რომელი? -

ბრძენი შენებრი განგებიანი,

შენებრ მხედარი დაუდგრომელი!

 

ლომო, აღმდგარო სამშობლოსათვის,

დროშა ძლევისა გყავდა მხლებელი,

ვინ გადეხვეწა ცხენით შენს მახვილს,

რომელი ჩვენი მაოხრებელი, -

 

არაბიელი, თურქმანი, სპარსი

და ვინც მოჭამა ჩვენი ქვეყანა,

შენს მკლავს ხმალაწვდილს, საზღვართა გარე,

როგორც ზღვის ქვიშა გადაეყარა!

 

აბჯრის ჩხერაში, ხმალთა ელვაში,

მზერდი მომავალს შორს გამხედარი

და იდექ სვეტად საქართველოსი,

ვეფხვი ფრთიანი, ნათლის მხედარი.


1941 წ.