მტერს ხმლით მივდევდი ცხენდაცხენ

მტერთა დამცემი ზარისა,

წამომეწია წინწკალი

სამშობლოს ღრუბლის ცვარისა,

ნაოფლარს ცხარე ბრძოლაში

ზედ გულზე გადამეჟურა,

დამშხეფა სამშობლოს მადლი,

ჟღეროდა ოქროს ეჟვნურად:

„მე შენ გშობე და გაგზარდე,

შენ სანახავად მოველი,

სამშობლოს კოცნა მოგართვი,

სამშობლოს სიტკბო ყოველი!“

მაშინ ვთქვი, „ჩემო ქვეყანავ,

შენ, ჩემო, გულის სატკბურო,

შენ, თუ შენი რძე მასხურე,

მე ჩემი სისხლი გაპკურო!

შენ თუ მშობე და გამზარდე,

მე ვზარდო შენი სახელი!“

ცხენს დეზი ვკარი, გავქუსლე

ხელში შიშველი მახვილით.

ნაიერიშალს არ მახსოვს...

ვეგდე ხმალდახმალ დახლილი.

მერე... შეხორცდა ჭრილობა

და როს გამთელდა იარა,

ვიგრძენ, ის წვეთი ნაჭრევში

სისხლის ცვრად შემეზიარა!

ვიგრძენ ისეთი სიმაგრე

და ვიყავ ისე ურყევი, -

არა მგონია კლდე იყოს

ქვამყარი, ქვიტკირურღვევი!


1943 წ.