მე ოცნება მაქვს დურაჯისფერი,

ვწერ სულის ელვით,

გულის აფრენით...

 

მე უარვყავი სპარსთა ზურნები,

მათი ყიყინი ვერ ავიტანე;

პატარძეულის პიტნის სურნელი

პოეზიაში შემოვიტანე!

 

მსუყეა განა?

სისხლზე მოსულა,

როდი სთესავდნენ სირინოზები!

და ავსებული ბარბაროსულად

მიყვარდა სიტყვა მიმინოსებრი.

 

მე არც ფრანგების ვარ ნაყმევარი,

არც წიგნის მტვრიდან ფეთქვა მსმენია,

გულის გუნდრუკის უხვად მკმევარის

აყრილი ძარღვი ამაზრზენია!

 

არ ვარგა ლექსი უგულისძგეროდ,

უნდა იმღერო სიღრმით გულისა,

თორემ გახდება საბედისწერო,

ვით ბეჭდის ძებნა დაკარგულისა!

 

ან რა დაწერა ცაზე არწივმა,

ანუ მეხმა მთებს რისთვის დასწივლა,

რა ბედენაა!

            მე ვიცი მხოლოდ,

ხალხს ცხარე ცრემლი რისთვის დასცვივა!

 

ერის მძლე მუხას ფესვით მივები,

მისთვის ვიცოცხლებ გახანგრძლივებით, -

ძარღვდადუღებულ დღეებით სავსე,

მბრწყინავი ნაბრძოლ ცეცხლის სხივებით.


1944 წ.