სულ პირველი ენძელა

მაშ, არ გაგხარებია?

ირმის ნაწოლ ფოთოლში

არსად დაგღამებია?

გადაწმენდილს მთვარეში,

ღიმმორეულ თვალებში

მაშ, არ ჩაგიხედია?

და იმ დიდ სიყვარულში

წილი არა გდებია?

შუქი არ შეგინიშნავს,

ნაწვიმ ღამის ნამღერში,

ვარსკვლავების ნამხელში?!

- აი, ჩემი ბედია!

უამისოდ სიცოცხლე,

მართლაც, ნათავხედია!


1945 წ.