წინაპარი შენი დიდი,

საქართველოს რკინის კარი...

მუზარადში გვახსოვს იგი,

ბორგნეული, ბობოქარი...

არ აცალეს... სამკვიდრო და

ხმალი ძალით გამოართვეს,

და აზიის ქვიშაში ვმზერთ

გადაღუპულ გარექართველს.

მისი ძგერა შენ მოგდგამდა

და მქუხარი სულის ღელვა,

შენი აზრიც ისე კრთოდა,

როგორც მისი შუბის ელვა.

მამის სახლი, მამის სახლი,

არ გიყვარდა ვითომ განა?

კერაში ვერ დაეტიე,

რომ იარე განდაგანა?

დედის ცრემლი არ ინატრე

გულის კვამლის გასაბანად? -

არა, არა!

გატრიალა

უღვთოდ, უგზოდ ბედის ქარმა,

და ვით შენმა წინაპარმა

ხმლის ნამტვრევი ვერ აჰკრიბა,

ვერ მიიღო ქართლში დაფნა, -

ისე ჯვარზე გაეკარი,

გაიარე ნაეკლარი,

მაგრამ ვერვინ დაგადაბლა,

ვერ გადრიკა შენი სული...

და სამშობლოს კარიბჭეში

ხარ დიდებით შემოსული...


1946 წ.