ბრილი...

            ბროლი დატბორილი,

უშრეტელი ვერცხლის წყარო,

წმინდა, როგორც ხალხის გული,

სადღაც ქართლში მოცინცხალობს.

 

შიგ ცის კალთა თუ ჩაირხა,

მოსჩქეფს,

            მოშხეფს უთავებლად...

შესვი

            პეშვი,

            უკვდავი ხარ,

            რაღად გინდა უკვდავება?!

ერთს ვინდომებ:

ვით მინდორს-ველს

ესხურება ბროლის ცვარი,

ყოფილიყოს ჩემი სიტყვაც

ხალხის გულზე გადამწვდარი.

და ვით ხალხი -

            ბრილის წყარომ,

ისე ხალხმა შემიწყნაროს!

 

 *

წყაროსავით მეც მყოლოდეს

ბევრი, ბევრი მეგობარი.

რომ მასავით ვატრიალო

ლექს-წისქვილის მე ბორბალი...

და რომ ყველას, ყველას გული

იყოს წმინდა, როგორც არი

ოქროს ცვარი...

 

*

ნეტამც ნატვრა ამისრულდეს,

სანატრელი, მე რომ მინდა,

ამოდუღდეს წყაროები,

წკრიალა და გემოწმინდა.

 

ჩუხჩუხუბდნენ, კაშკაშებდნენ

თვით სამშობლოს გარისგარად

ჩქარა,

ჩქარა!

 

*

ბრილი...

            ბროლი თუ ჩაირხა,

მოსჩქებს,

            მოშხეფს უთავებლად...

შესვი

            პეშვი

            უკვდავი ხარ,

                        რაღად გინდა უკვდავება!


1955 წ.