მე ვიზრდებოდი

            არწივების გადაყივილში,

სიკვდილი მკერდში

            მეცა ქერჩში

ზღვასთან, ყირიმში.

წილი დამიდე,

            სამშობლო, შენთან

შენს სიხარულსა და შენს ტირილში,

მარად მაცოცხლე მე შენს ღიმილში...

 

ალისფერ ვარდად

            ჩემი წყლული

ჰყვავის ყირიმში;

მე მოკირწყლული

            ვიყავ ტყვიით ცეცხლის ყივილში

 

და მაინც გავდე სიცოცხლის ხიდი,

დაგცემ, სიკვდილო, თუ ამიხირდი!

არა, სამშობლოვ, მე არ მოვკვდები,

შენი თვალები მეფოფინება;

შენი ხეების მწვანე ტოტები

სიცოცხლის სუფრად გამეფინება.

 

დამშხეფავს შენი წყაროთა ნამი...

თუ შენი ნისლი დამესუდრება;

ჩემი სიცოცხლე,

                        მზე,

                        დასაბამი, -

იქნება შენი თავისუფლება!


1956 წ.