პირველ მოწყვეტილ იების დღიდან,

მე ვარ დამწვარი შენი მსახური;

შენი თაფლი და მარილი მზრდიდა,

მზე შენ დამწერე და გაზაფხული.

 

შენ უკვდავი რძით  დამაძუძურე,

შხეფი ნათლისა სულში დასძარი;

ჩემი დროშა ხარ მოიერიშე,

ჩემი ვენახი, ჩემი ტაძარი!

 

შენზე უჭკნობი და დიდებული

რაღამ შექმნას და ვიღამ დახატოს.

გულზე ხარ ცეცხლით მოჭიდებული,

ქართველი ხალხის სულის ღაღადო!

 

ფოლადნადებო, ვარდში ხვეულო,

თუ დაგივიწყო, შემახმეს ენა!

სისხლსაც შენ მოგცემ მე წვეთეულად,

სისხლის წინწკალსაც უკანასკნელად.

 

შენ - უკვდავების ჩამონადენო,

მშვენიერებაც ხომ შენით ითქვა;

დიდება შენდა, ჩემო ნათელო, -

ქართულო სიტყვავ,

ქართულო სიტყვავ!


1956 წ.