გამეპარე, სიჭაბუკევ,

მომეპარე, ჭაღარავ;

იმ ჩქროლვის, იმ ქარბუქის,

მითხარით, შემრჩა-ღა-რა?

 

დე, ლექსმა თქვას პასუხი,

გაფანტა თუ დასტოვა -

იმ აპრილის ნაქუხი,

ქაფი, ცეცხლი, ნიავი -

ჩემი ახალგაზრდობა!

 

ლექსმა გვითხრას მართალი,

ვარ თუ არა სარდალი

ნინოწმინდის ხმალისა,

ყივჩაღური ყიჟინის,

მისი ქარიშხალისა!

 

ამ გულს როდი მოვეშვი,

იერიშით ზარხოში,

ჩქარა ცხენი მომეცით!

ჩქარა! - ქარს მივძახოდი,

 

ახლა სად დაიმუხლეს

ან ერთმა ან მეორემ?

ქართულ სიტყვის სიუხვეს

რა დალევს... რად ვეომე?..

 

წნორის ხმას რომ ვისმენდი

მე იორის ღამისას, -

ჭაღარის ვერცხლის მეტი,

გულს საჩუქრად რა მისცა?

 

ოლე რად ავატირე,

ხომ ვიცოდი, ვინც არი,

რით ვერ მოვინადირე,

სად შეფრინდა ციცარი?

.....................



იმ ჩქროლვის სიჩაუქის

ნეტავი შემრჩა-ღა-რა?

დამიმოწმე, სიჭაბუკევ,

გამინათე, ჭაღარავ!

 

თქვენ იცოდეთ, ჩემმა მზემ

რაგინდ დაისამხრეთოს,

ლექსთა ლაშქარს შევავსებ,

როგორც ბანაკს სამხედროს!..


1957 წ.