ბერო და აბეჩხარო,

თელავის ნაკერჩხალო! -

საით მიერეკები

გრძელ ფიქრების ქარავნებს?

ათასწლეულ ტოტებზე

რა სევდას აქანავებ?

 

თავს უხრიდი არავის,

ყმად არავის ეახელ,

შენ ფატრავდი ქარიშხალს,

შენ ამსხვრევდი ნიაღვრებს.

 

ხომ არც ერთხელ არ მოტყდი,

მიწაზე არ იცოცე...

რა სევდას აქანავებ

მთელი შენი სიცოცხლე?..


1957 წ.