ტბათა მვერცხლავი

მთვარე ბრწყინავდა,

ურმული

            ზურმუხტს

                        ჰფანტავდა ველად;

ჭაბუკურ დღეებს

გადამყივართა

და წარსულს -

ვმზერდი დაჭრილ თაველად.

 

თუ გარდასული დღე

დაიჭიშკრა,

თუ შემიბერდა

ხე რტომრავალი,

ვარსკლავთა ცრემლებს

დავწურავ ცისფრად,

რომ გავიშუქო გზა მომავალი.

მე - მომღერალი დიდ ნახმევების,

ძველ ნახმლევების მწველი სიმღერის,

მომავალ დღეებს ვესახელები,

დღეის ჟრუანტლის დენის მიმღები.

 

ახალო ლექსო, მოგელი კვარით, -

ვით მარტში მთის ღვარს მოელის მტკვარი!


1959 წ.