მცხეთის ლოდები შენ გაქვს მოთლილი,

შენ რუსთაველის ჩანგი გჭერია,

გმირთა საქმენი გაქვს ჩამოთვლილი,

წმინდანთა ღვაწლიც ჩაგიწერია.

 

აღრიცხული გაქვს შრომა მაშვრალთა,

დახსომებული ცრემლი და სისხლი,

რიცხვი მოქნეულ ქართლზე დაშნათა...

და დავიწყების მტვრიდან შენ გვიხსნი...

 

ჩვენზე რას იტყვი, ჩვენზე რას ჩასწერ

მამულის წიგნში, მამულის სულო?

ნეტამც ვიცოდე, როგორ გადასჭერ,

და რას გვაკუთვნებ - დაფნას თუ სუროს?

 

- დასწერე! - მითხრა ადგილის დედამ

და მრისხანებით შემავლო თვალი, -

უჩემოდ მღერას რისათვის ბედავ,

როდესაც ჩემი გკიდია ვალი?

 

დასწერე! ლექსით გულს თუ ამოწმებ,

ვიქნები შენი გამომკითხავი;

იწვი, სინათლეს თუ არ გამოსცემ,

რა სანთელი ხარ, აბა მითხარი?

 

და თუ გულით ხარ მწირი, უდაბნო,

უდაბნოს შუბლი ვით დაუდაფნო?!

 

ცოტა მებრძოლი შეაზარხოშე?

საქმით როდისღა გაუსწორდები?

სად არი ლექსი ხმალთა წკრიალით

ხალხის გულიდან ნაპერწკლიანი?

 

ან სამსახური მამათ სად არი,

როცა სამშობლო არი სარდალი!

მოდი ჩემს ქოხში, ისუნთქე ჩემთან,

ყამირის შავი მიწის ნამტვერით,

ღვიით და შამბით, და არა სტამბით,

მერე აკვესე სიმთა ნათელი!

 

არწივს უსმინე, კმარა ბულბული,

თორემ მტვერივით დაიფანტები!

დასწერე? - მკითხავს თვალდაღრუბლული,

გზას გაუდგება მატყლის ფარტენით.


1959 წ.