წუხელ,

სიზმარში,

მე ხე ვიხილე,

მზის შარავანდის

შუქით ჰშვენოდა.

ხე დიდებული,

ჯავარიანი

ქვეყნიერებას

გადაჰფენოდა...

ახოვანი

და ჰაეროვანი

მოირხეოდა

ნიავქარობით.

მის ქვეშ

მრავალი იდგა ხარატი

და ხიდან აკვნებს

სთლიდა გალობით.

ხეს კი ტოტები არ აკლდებოდა,

პირიქით,

უფრო ემატებოდა;

და ბურბუშელა

ხის გარეშემო

ვარდის ფურცლებად

იფანტებოდა...

უცბათ მოვარდა

კუბოს ოსტატი,

კიდეც გათალა

ორი ფიცარი.

ხემ შეიკვნესა...

მე ყელში ვეცი,

ის კუბოს მთლელი

მყისვე ვიცანი!

და შემომესმა

ბავშვთა ჟივილი,

ათი ათასი იდგა სულიკო,

ზეცას შესთხოვდნენ

ხელებგაწვდილნი,

ციდან ცეცხლი

არ წამოსულიყო!..


1959 წ.