რუსთავი - შოთას აკვანი.

ტანძია - სულხან-საბასი;

ვცეთ საგურამოს თაყვანი

დავითის ცრემლთა საფასით.

 

ყვარელში ფიქრობს ილია,

ქართლს ააცდინოს ურიგო;

საჩხერის ციცნათელებში

მღერის აკაკი „სულიკოს“.

 

ჩარგალის ყველა ჩანჩქრიდან

ვაჟას ხმა მეჩურჩულება;

ყაზბეგში იწვის ყაზბეგი,

როგორც ჭაღარა თქმულება.

 

და უცბად შემომანათებს

დიდი სადროშო პირიმზის, -

ბარათაშვილის, ბესიკის,

ორბელიანთა - თბილისი.


1959 წ.