შენი ჭირიმე, ხანჯალო,

რკინაო ხვარასნისაო,

შენ ერთად-ერთო იმედო

მტრისაგან გამოხსნისაო!..


გლესავ და გლესავ, ხანჯალო,

ამოგიფერავ გულსაო!

შენ უნდა ეძმო და ეყმო

უმართლოდ დაჩაგრულსაო!


ნესტარიცა ხარ, ბასრიც ხარ,

ორივე გვერდით მჭრელიო;

გპატრონობს გული ფოლადი

და გიპყრობს რკინის ხელიო.


მისი გამჩენის ჭირიმე,

ვინც რომ შენ გამოგჭედაო!

ჭირიმე, შენი ჭირიმე,

მტერს აუტირე დედაო!


ბევრი ნაღველი შეასვეს

მტრებმა ამ ჩემსა გულსაო,

შენ მიმკურნალე, მახვილო,

უმართლოდ დაჩაგრულსაო!


მიმოციქულე მტრის გულთან,

მიმიძღვენ ჩემი სალამი:

ის ვითომ საწერელია,

ჩაერჭვე, როგორც კალამი!


მისი წითელი მელნითა

შემაღებინე ჭაღარა,

იმისი კვნესა იქნება

ჩემთვის დაფი და ნაღარა!


გლესავ და გლესავ, მახვილო,

ფოლადო, ჩემო რკინაო!

დროა, ამოდი ქარქაშით,

აღარ გაქვს აწ მანდ ბინაო.


1882 წ.