მაისურ ღამის მთვარის ჩრდილები

ჭადრის ტოტებში გახლართულიყო,

მე კი ვისმენდი დამორჩილებით

იშხნელთა გუნდის მკვნესარ „სულიკოს“,

თითქოს უძახდნენ გამქრალ სიყვარულს,

რომელიც უღვთოდ დაკარგულიყო,

და გაბზარული გული მოსთქვამდა:

- სადა ხარ, სადა, ჩემო სულიკო!

შეგნიშნე, ვაშლის ყვავილის ფერფლი

შენს კულულებში შეხიზნულიყო,

გამობმულიყო, მრავალ სიმებად,

ამოსულიყო, - წამოსულიყო,

მსურდა ჩემს გულზე ყველა მიმება,

ასე ურცხვი და ასე ურიცხვო;

ანდა ამესხა მკერდს ყაწიმებად...

მაგრამ გშვენოდა, ვით გაღიმება

გაზაფხულისა, - ჩემო სულიკო, -

იმ ერთადერთი სიყვარულისა,

რომელიც დარჩეს, მოდი,

სულ იყოს...


1960 წ.