თავმომწონარი,

სხივმომფინარი,

მითხარ, ვინ არი,

ტკბილი სახელი,

მისთვის რომ ვარდი შეიკონება? -

შენა ხარ, ჩემი გულის გამხსნელი

ბედნიერების

                        მოსაგონებლად...

 

შეყვარებული -

ღმერთს ვეტყვი უარს,

უშენობით კი -

მტვერი ვარ, მტვერი!

და შენს სახეზე

ღიმილი თუა,

მაშინ დამტკბარი

სილაღით ვმღერი!

 

შენს წმინდა ნათელს

მარად ვეგზნები,

გულში სახმილად

რომ დარხეულა.

აჰა, მიიღე

ჩემი ლექსები,

შემოგაფანტო,

ზამბახეულად.

 

მე დაგითვალე გულში კვირტები,

ყველა ფოთოლზე ლექსი გიწერე.

დიდი ბრძოლებით გამიკვირდები,

გცელეს, სიცოცხლე ვერ მოგიცელეს!

 

და დღესაც შენი მინდორ-ბაღები

მინანქარია,

                        ყალამქარია.

დგას საქართველო ვარდის თაღებით,

ზღვაში რომ ნაბიჯგადამდგარია!..


1960 წ.