მიხეილ ჯავახიშვილის ხსოვნას
 

სად დავიტირო ნეშტი ძმებისა,

სად, რომელ ცრემლით დაიჟურები...

წყება დაკაფულ ზღვის ლერწმებისა...

მათს ხსოვნას ჩოქით დავეშურები...

 

გადავლილ წვიმის სიმღერას ვკითხავ

შენს ბედს, ვინა გყავს მეტი მოწამე?..

დაეცი, როცა გათელეს სიტყვა,

შხამით, სიკვდილით გული მოწამლეს!

 

სულ გუშინ იყავ და არც კი მჯერა,

მომავალიდან მებაასები.

გიყვარდა ფანქრით სიტყვების ჭერა

და მისთვის შრომა გამეტფასებით.

 

შენ საქართველოს ტრფობა იცოდი...

გიყვარდა განა? არა, იწვოდი!

 

როგორ გიყვარდა აღფრთოვანებით

ქართლის ბუნება, ოქროყანები...

მწვანე ბაღდადი კაკლის ჭალების,

მთები - სამშობლოს შენამსჭვალები.

 

დილა მტკვრის პირად, ვით გაშლა ვარდის,

მინანქრიანი მინანქარები...

წმინდა ქართული სიტყვის ლაჟვარდით

დასჭიმე  შენი იალქანები!

 

მამულიშვილი,

ქართლის მხატვარი! -

სიტყვები ვარდით შესაკონია...

თუმც  ხანგრძლივ გზაზე იყავ ნატარი,

წინ მომავალიც დიდი გქონია!

 

ვრცელი ცხოვრება წინ დაგრჩენია,

დაგბედებია ბედი ამგვარი, -

იქნებ მიტომაც თვალსაჩენია,

კაცი აღარ ხარ, დარჩი მხატვარი!

 

გადადნი, როგორც ალმურზე თოვლი,

მით ხომ სიცოცხლე გადაწეულა!..

შენი ნაბრძოლი, გულით ნათრთოლი,

ხვავად ქცეულა და განძეულად!

 

ოცნების, ბრძოლის ნამქერში დგომა,

სამშობლოს ფიქრზე ჩამოთოება...

აჰა, მოვიდა შენი აღდგომაც,

გეყო შავეთში განმარტოება!

 

ნუღარ იდგები მწუხარ აჩრდილად,

აღსდექ, წამოდი ნაცარბნელიდან.

გამოგიტაცებს ჩვენი არსენა

ფრთიანი რაშით გარესკნელიდან.

 

მარაბდას მოხვალთ, თუგინდა მცხეთად,

დაგასხდებიან მხრებზე მტრედები,

მოდით იქ, სადაც უყვარხართ მეტად

და სადაც გიყვართ თავგამეტებით!


1961 წ.