ბევრი გაზიდა საქართველოდან

ყორანთმიანი, წარბქამანდები...

ვისაც სამშობლო დიდხანს ელოდა,

გულიდან სისხლის ცრემლის დადენით.

 

აჰა, ზღვამ პირი ჩემსკენ იბრუნა,

მოეხეთქება ნაბურთალევი...

მედეას ოქრო თუ დამიბრუნა,

ურჩი-თავნების

ლურჯი თვალები...

 

ზვირთის ქეჩოზე ვხედავ იაზონს.

შუბს ვტყორცნი... განა დავემალები?

...წყნარად იწვება დღე სანიაზო,

მედეას ფარჩის აბრწყინვალებით.

 

...ყომრალი ჯანღი შავ ზღვას ედება,

აინჩქრა ტალღა შავი მკლავებით,

თმაგაწეწილი მოჰქრის მედეა

თვისი კოლხური საწამლავებით.

 

შეხედა ქალმა, როგორც ხანჯალმა,

სევდით აღსავსე მოგრძო თვალებით,

ქეძაფის მზერით შეაჯანჯღარა

და ჩაუარა ამპარტავნებით.

 

რა სიყვარული დაარიალა,

ამაყი, როგორც კლდე დარიალის...

................................

 

მისდევს მედეა, მიჰქრის იაზონ...

უნდა გააქროს სულით-ხორციან...

ზვირთი, უმაღლეს მედეას წყრომის,

თვითონ ზღვასაც არ შეუტყორცნია!

 

რა იაზონი ვეღარ იხილა,

ზღვას დააწყვიტა თვისი ბავშვები...

იოხა გული...

ზღვამაც ილხინა

უდიდეს ტანჯვის აშაბაშებით...

..................................

 

ეტლი შემიბი, ზღვავ, გამაქანე,

სადაც დუღს ცეცხლით ვნება ძლიერი;

სად სიყვარულის შემოქმედია

მედეა ხანჯლურ შურისძიებით...


1961 წ.