1

დასცქერის თბილისს

მზე თერმოპილის,

მაგრამ კრწანისი უფრო მწველია,

თუმცა დღეც, ღამეც დაგვიბალღამეს,

კვლავ ამირანი ჩვენი მცველია!

 

დავკიდებულვარ თბილისის ფანჯრებს,

ჩვენს ცას ვდარაჯობ, ვიდრე იალებს;

გადაიწურა ყველა ვარსკვლავი,

ჩვენი ვარსკვლავი უფრო ბდღვრიალებს!


2

- არაქართული შეიძლება იყოს თბილისი?

ვინ მოიგონა არაკად თქმული?

განა დანთქმული შესაძლოა როსმე თბილისი?

არა, კერაა მარად განთქმული!

ჩვენი პურ-ღვინო

შეიძლება განა ულხინოდ?

ან პურს არ ეცხოს ძმობის მარილი!

ან ჩვენი გული - უსიყვარულოდ?

ანუ ცხოვრება ფუჭ სიზმარივით?

ან ჩვენი სიტყვა ცეცხლის გარეშე?

ანდა სიცოცხლე ძილზე მინდობით?

მემატიანეთ გვიანგარიშეს:

სულ არ გვქონია დღენი მშვიდობის!

 

ბრძოლის დღესა ვართ ქართველები დაბადებული,

ომის დღეში ვართ სისხლით დაცლილი...

მთის იღლიაში არწივივით ჩაბუდრებული,

მთის ნაპრალების თვით ვართ ნაწილი!

 

და რას დამაკლებს ისტორიის შავი ავდარი,

ორიათას წლის ჩრდილქვეშ თუ ვარ შეფარებული,

თუ ძმობა არი ჩემი სარდალი,

და მომავალზე მარადღე ვარ შეყვარებული!


*

არ დაგვითმია

ჩვენ სიცოცხლე

არც ერთი წამით,

თუ მოგვინდომეს ჩვენ აღსასრული, -

თქვენ საქართველოს ვენახებო,

გაივსეთ შხამით,

დაათვრეთ მტერი თქვენი ნაწურით!

 

განა მოკვდება ზღვა მღელვარე,

ფაფარაყრილი,

ან გაზაფხული განა გახმება?

მარად იცოცხლებს საქართველო,

დიდი მანძილით,

თვით ბალახიც კი მტერს სიკვდილით დაენაღმება!..
                                     

1961 წ.