ვარ სიყვარულის პრომეთეოსი,

ჩემის მეუფის - საქართველოსი!

მას ვერასოდეს ვერ გამომტაცებს

ვერც სატანა და ვერც ანგელოსი!

 

ეს უკვდავებით მორწყული მიწა,

ჩვენი მამული - სატრფო და მშვენი,

და ჩემი ხალხი - ვეფხვის ნაშენი,

ქალი - ღმერთქალი,

ვაჟი - ლომდარი...

ჩვენი სიმღერა ყელში მომტკბარი...

ხმალი მტრის სისხლით ნავარაყები...

მწვერვალი გვიყვარს...

            ვართ ამაყები...

მეომარი და მქანდაკებელი...

ძველი ევროპის მკერდით კედელი

ვიყავით... არვინ არ დაგვიხსომა

ასკეცი სისხლის

ასკეცი ზომა!

 

ქართლო,

            შენ მართლა ბედი ხარ ჩვენი,

ჩვენ ვიცით, რაა ბედი ქართლისა!

თუმც ისტორიას დავესარჩლენით,

სუნთქვაც მივეცით არაქათისა.

 

თოკად მეხვევა წარსულის დარდი,

თუმცა დღევანდელ დღეში ვბინადრობ,

გულში კრწანისის ბოლი თუ დადის,

მისი გაფანტვა რად არ ვინატრო?

 

აგრე ტურფად რომ გაზღაპრებულხარ,

ვით არ ათრთოლდეს პოეტის სიტყვა,

როცა შენს გვერდით ჩასაფრებულან -

დელგმა და ღვარი, ცეცხლი თუ სეტყვა!

 

ვარ სიყვარულის პრომეთეოსი,

ჩემის მეუფის - საქართველოსი...

მას ვერ წამართმევს ვერავითარი

ვერც სატანა

და ვერც ანგელოსი!..


1962 წ.