გათქერეს  ქართლი, როგორც ტრამალი!

აბჯარცმულს;

ჯვარცმულს,

რა არ უწევდა?

ერთი დავითი,

ერთი თამარი!

ორ სააკაძეს ვერ გაუძლებდა!

მიწა დაიხა,

ერი დაინთქა,

კვლავ სცოცხლობს

ქვეყნის გასაოცებლად...

ბევრჯერ მოვწურავთ მწიფე ბროწეულს,

კვლავაც შევტყორცნით ცაში ოცნებას;

ბევრჯერ ვიმღერებთ, კიდევ, რაც გვახსოვს,

რაც სიცოცხლეში გულმა მოძებნა;

და შევინახავთ მარგალიტნაქსოვ

თამარის კაბას დაუძონძებლად...


1962 წ.