გაკვირვებული ჩემი წანწალით,

შავად მომცქერის კლდე უბილიკო,

ვით გაქცეული ფშავის წაწალი,

მზე სადღაც, გორზე გაბუტულიყო.

 

ტყე ირბეოდა ყვითელ დროშითა,

ვიღაც ნაღარით უხმობდა ლაშქარს,

სული ქარისა ერთად გვლოშნიდა

ლაშარ-ღელეში მეცა და ლაშას.

 

მზე ჩაეწურა ცეცხლის მკვესარე,

დამსარქლებია დახავსული ცა...

ბინდი ზუზუნებს, ბინდი მკვნესარებს,

როგორც ფანდური ფშავ-ხევსურისა.

 

და არაგვის ხმა ნიაღვრიანი

ისმის, ვით ძველი აბჯრის ჟღრიალი...

 

მთებზე დამდგარა ლახტით კოპალა,

წინ აღარ მიშვებს, გზა შეკრულია...

საით წავიდე, გზა ვინ მომპარა?

ხმალს ამოვიწვდი - დაჟანგულია!

 

წინ დამდგომიან მთების ურდონი.

სად არის ჩემი ცხენი შურდანი?

 

აკი ვიყავი საფარვლიანი,

შიშდამშრალ ძარღვით მტერს ვით შავება?

...უცბად ყიჟინა მესმა გვიანი, -

მოჰხოცდა დევებს ვაჟა-ფშაველა!


1962 წ.