ჩამოწურული ოქრო თბილისის დაისისა

ქაშუეთის გუმბათზე ნელი-ნელ გაიცრიცა...

რუსთაველზე მინაზდა შავთვალათა ტკბილი ხმა

და ბინდებში შესცურა ხომალდივით თბილისმა...

აბდღვრიალდა ქალაქი, ზღვა შეიმღვრა ყვითელი...

მანქანები დარბიან, ვით დაჭრილი სკვითები...

სადღაც ზვირთი შეჩერდა, თვით წამწამზე უმალეს...

ვხედავ შორით ხეობას - მთვარიანს და მდუმარეს.

იქ, ვიღაცა გასძახის ვიღაცა სხვას, მეორეს:

- ვერ იპოვნე?

- ვერა, ვერა!

ხმა აკვნესებს ხეობებს...

ოლოლები არიან! ეძებენ, ვერ იპოვნეს!..

ოლოლებმა ოლედან სევდა შემომიბოლეს...

მე ვიპოვე? ვეძებდი, დიდი ხანი ვეძებე!

- ვერა, ვერა და ვერა! მოლოდინს შევეწებე!

ეჰ, იქნებ, მანქანის ქვეშ მისთვისაც ჩაისრისა,

ჩამოწურული ოქრო თბილისის დაისისა!


1962 წ.