მეფური ვარდი

აქეს მგოსნებმა,

სხვა შუქი მინდა

გულში გავივლო...

შენი სურნელი

რად მეყნოსება,

მორცხვო, ღარიბო,

მინდვრის ყვავილო!...

 

ვინ გამოგგზავნა,

რა დაგაბარა,

და რას გადმომცემ

ღიმილის შუქით?

შენგან ეს გული

ბევრჯერ გამთბარა,

მაგრამ განა ვარ

კვალად ჭაბუკი?

 

როცა ყოველი

შენი ჩურჩული,

ნაზი ხმა,

მე გულს მიტრიალებდა;

წინ დგა სიბერე,

როგორც ურჩხული,

დღეებს ნუმც მომცემს

მომტირალეთა!

 

ბეწვით ჰკიდიხარ,

ციულავ, ცასა.

ვისთვის წარმოსთქვამ

ციურ ლოცვასა?!

 

მითხარი, რატომ

არ გეშინიან,

რომ გაგიტანოს

უცბად სახნისმა,

ხომ სეტყვაც

შენზე დაგეშილია,

მრავალს ხომ

მტვერი გაუსახლისა!

 

თავს დაგკანკალებ...

ფიქრით ვითოვლებ,

რომ არ შეგეხოს

დღენი შავფერი;

ყვავილო,

შენთვის რა დაიტოვე,

როცა მომეცი სუყველაფერი!


1963 წ.