როგორ არა ხარ ღვთიური,

შენ, ჩემი ქვეყნის ბუნებავ,

შენ შეჰქმენ თამარის სახე,

დღესაც რომ გვეალერსება;

 

რამდენი სილამაზენი,

რამდენი მშვენიერება...

ცხოვრების აღმართ-დაღმართი

შენს მჭვრეტელს ვეღარ მერევა!

 

მზეს მხარს შემოვყრი... მღერიან

ზურმუხტის საგუბარები...

ცოცხლად დამბადე, სამშობლოვ,

მკვდარი არ ჩაგებარები!


1963 წ.