სად არიან მერცხლები,

ჩემი ყრმობის გვერდს მხლები?

ან ის ლურჯი ღრუბლები,

მითხარი, სად არიან?

 

რომელ ცას დაექსოვნენ,

სად გამქრალან უკლებლივ,

ან ეს გიჟი გრიგალი

ვისი საზანდარია?

 

ქარი ჰკივის, გაცოფდა,

თუ გაცოცხლდა ნერონი?

გახსოვს ახალგაზრდობა? -

დამძახიან წერონი.

 

მომყეფს ქარი გრიალით:

- ჰე, ხარ თავნამქრიანი!

- სიჭაბუკის აჩრდილი

ჯერ არ დამიწვენია.

ეს ცრემლი ხომ არ ტირის,

გაზაფხულის წვენია!

 

ისევ ქარი ქანარით

მიჯახუნებს ფანჯარას...

ჩემი ოქროს ქამარი,

სადღაც, მთაზე დამრჩალა!

 

სიყვარულის ალმური

შენს ლოყებზეც გამქრალა;

შენი წარბი ნამგალა,

აგანგალა-განგალა!

 

ვით პური უმარილოდ,

მე უშენოდ ვერ ვძლებდი...

ისე, ვით მარმარილო,

რა უცბად ივერცხლები?

 

ლექსმა ვერცხლი თავისი

შენს კულულში დასტოვა...

ეჰ, მაგ თმებში გიჟობდა

ჩემი ახალგაზრდობა!..


1963 წ.