- ძუძუ გაწოვა პატარაობას! -

დედაკაცებიც მესმის ღაღადი...

- ამას არ უნდა მეტი დაობა,

უნდა უყიდო კაბა, ბაღდადი!

 

მე ვიკრავ გულში, -

                        სწორედ ის არი,

ყბახავსიანი, ღონემიმძრალი:

- რა მიხარიან, რომ მოგისწარი,

დაბერებულხარ, ძლივსღა გიცანი!

მადლობელი ვარ ამაგისათვის,

არ დაიშურე ჩემთვის რძის ცვარი!

დამაპურადე, გამაძლიერე,

ამიყვავილე გულის ფიცარი!

რა დამავიწყებს მაგ შენს სიკეთეს,

მომდევს ამაგი შენი რძიანი.

მაგრამ რა ტვირთი შემომიკვეთე,

გზა მომინიშნე რა კორძიანი!

იცი, იმ ცვარს რა გამოაყოლე,

და რა დამადე გადასახადი? -

ასამღერი მაქვს ხალხის გულისთქმა,

მთელი სამშობლო მაქვს დასახატი!

როგორ არ შევკრთე, არ დავიდარდო,

როგორ არა მაქვს არ დასარიდი?

შენ მომიქსოვე

            ქისა

                        ლექსისა,

შიგ ჩამიყარე თვალმარგალიტი;

რომ სამშობლოზე გადამეფანტა,

 

მემრავლებინა ერთი ათასად,

რომ სიუქმეში არ დამებანდა,

არ ამხდარიყო ძველი ანდაზა!

გიყიდი კაბას, გიყიდი ბაღდადს,

ქიშმირის შალსაც გიშრის ზოლებით,

მაგრამ სად ვპოვო, დედილავ, სადა,

შენ რომ შეგფერის ოქროქსოვილი!

მოვქსოვ სიმღერით,

            გულის ძაფებით,

დღედაუხსნელად მისთვის ვიშრომებ,

ვიდრე დამნათის ცა იაფერი,

ვიდრე სიცოცხლე არ დამიშრება!


1963 წ.