ხეხილის შტო მსხმოიარობს,

ვაზი ჰშვენის შესახედად...

ცოტანი ვართ ქართველები,

გაგვამრავლე, თამარდედა*!

 

მოღაჟღაჟე რიჟრაჟივით,

იხედები უკვდავებად, -

ვარსკვლავივით მოკამკამევ,

სული შენს სხივს გადაება.

 

თუ შენა ხარ, მზეც ამოდის,

ხილი ისხამს, ჩიტი მღერის,

შენზე ლექსი თვით მოსკდება,

შენ თვითონ ხარ ნათლის ჩქერი!

 

თვალსათნეულს,

            გულმტკივნეულს,

დარბაისელს,

თაფლით მეტყველს,

გჩვევია, რომ ხან ქვეყანას

დააჩოქებ მუხლზედ ერთ დღეს.

 

ყვავილები მიწას სწოვენ,

ჩვენ გვზრდის შენი მადლის რძენი...

მსოფლიოში ბევრი ვპოვე,

შენი წმინდა ძუძუს ძენი,

განა ერთი, განა ორი, -

მომღერალი, გმირი, ბრძენი!

 

შენი კაბის ნათელი მწვავს,

შენი ღიმი მეიმედა -

მკერდს მიყრდნობილ ყრმით რომ

გხედავ,

რა მიყვარხარ, -

თამარდედა!

 

შეგხედავ და ლხინს ვეხვევი.

გულიც გადამეთასმება.

აწოვებ და ხუთი კიდევ

კაბის კალთას გეტმასნება.

ამბობენ: კვლავ ნაყოფს ელი,

ხარობს კერა, სამყოფელი!

 

საკვნესარი, ჭირსაცემი,

ძველად ბევრი გვქონდა ალბათ.

ბევრმა მუხამ დაიმუხლა,

აკვანს კუბომ დააჭარბა!

 

ზოგსა სძინავს მარაბდაში,

კრწანისში წევს ზოგი მიწად, -

არ ყოფილან არადანში,

ყველა ნაღდად გადაიწვა!

 

ვინ სთქვას მათი დამთვლელები...

გულს მალამო დამადე და...

ცოტანი ვართ ქართველები,

გაგვიმართლე თამარდედა!

 

ჩვენ ბევრი გვაქვს ასაგები

შენობანი, სართულები,

გასათხრელი რუსხმულები,

დასაკიდი ნათურები...

 

ჩვენ ბევრი გვაქვს დასაწერი,

ხალხის გულის ასაძგერი;

ჩვენ ბევრი გვაქვს დასარგველი

ვაზი, ვარდი, ზედი-ზედა;

ჩვენ ბევრი გვაქვს გასარბენი

მომავალის დასახედად;

დაიძახე იავნანა,

გაგვამრავლე, თამარდედა!

 

უმზესო და უნაზესო

თავზე გადგა ნათლის შუქი.

შენ ხომ სავსე ვენახი ხარ,

დასხმულ მტევნის სიჭაბუკით.

 

შენ ხომ, დაო და დედაო,

გაჭირვებას ჩვენსას ჰხედავ, -

გარდმოსწვიმე ძუძუს შხეფი,

გაგვამრავლე თამარდედა!


1964 წ.

* თამარდედა ქართველი ქალის ძველი სახელია.