ხან სევდიანი წარსულისაც თუ ვარ მხედარი,

შორეულ ელვამ თუ კალამი დამისხიურა, -

მე გულს მესობა წინაპართა შემოხედვანი,

უწყალო მზერა მე მამოწმებს ყოველდღიურად!

 

ორპირ მახვილის უბასრესი გამკვეთელობით

შუა გამიყო სისასტიკით სული და ტვინი, -

მე აღარ ვიცი, სახლი ჩემი ვამკევ ხელობით,

თუ შეურაცხვჰყავ...

            ეს ლექსია, თუ ფარატინი?

 

მწარედ მაწუხებს,

მამარწუხებს სიშიშვლე ძნელი!

სამშობლოს კოშკის გამოვდექი უღონო მცველი!..

დღითა თუ ღამით, მაინც ნობათს არ დავცდენილვარ,

ვდგევარ,

აჩრდილნი, სადაც ხმლებით გადაწვენილან...


1965 წ.