საქართველო ხომ ერთი მტევანია,

სწოვეს, გაწურეს, ვერ ამოსწურეს!

ჩვენი პურმარილი დაუტევარია,

ჰხვდება მოკეთეს, მტერსაც მოძულეს.

 

ქართლის რძეო და კოლხიდის ღალავ,

ასჩაფიანში მაჭრის დუღილო!

მიწავ, კუნთი რომ არ მოგეღალა

და ქვეყნად გაჰქუხს შენი პურ-ღვინო!

 

კვლავ დაისავსე, როგორც შეგფერის,

მახარე, დღემდის ვით მიხაროდი...

ავკუწავ სიკვდილს მაჭრის შხეფებით...

გავრიყავ, შენი ძუძუს წყაროთი...


1965 წ.