პოეზიის დღე...

რუსთაველის დღე...

უკვდავების დღე...

რა საამო დღე...

მზით ეგებება ქართლი - სამოთხე...

ნაღდი თქვი, ძმაო, -

ლექსი, შოთას ძღვნად,

რომ მოხუციც კი ფეხზე წამოდგეს!..

 

დატოვე ლექსში სულის ნაწილი,

გაფანტე ველად გულის ნაწვიმი.

 

გულს გაუსწორე შენი კალამი,

კალმის სიმართლეს დაეზვარაკე.

გულს აფეთქებდე ასაფეთქებელს,

ქუხილის ენით ილაპარაკე!

 

გააპოს ელვამ სული და მაღლა

ჩირაღდანივით ასწიე გული!

გადაანათე, არ იგრძნო დაღლა,

და მუდამ დარჩი ასე ერთგული!

 

სთქვი, მაჯისცემა შენი ხალხისა,

შენი მინდვრების და ვენახების,

სთქვი სიცოცხლისა, სთქვი სიახლისა,

მაშინ პირნათლად დაგვენახვები!

 

ტანთ თუ ჩაიცვეს მიწა მგოსნებმა,

მაინც ჟღერს მათი გულის ნამტვრევი...

მზით,

რუსთაველით, გასწი ოცნებავ,

ვერ მოგწვდებიან სალამანდრები!

 

ლექსით შეავსე დანაკლისარი

და ერის ცრემლი დაგესარჩლება,

მაკედონელი და კეისარი

აღარ არიან,

            ლექსი დარჩება!

 

არ გახუნდება ვით ცისარტყელა,

ხალხში სინათლედ დაიხარჯება!


1965 წ.