მე ქალაქგარეთ მახსოვს დუქანი,

შემოდებული ნაცვენ ფოთლებით.

ჭრელშარფოსანი მოდის დუნკანი,

მკითხავს ღიმილით და შეშფოთებით,

- მითხარ, სად არის ახლა ესენინ,

ხომ არ გინახავს?

ისევ მთვრალია?

ხომ ჰყევხართ ძმები მოალერსენი,

რატომ არ უშლით?

ნაავდრალია...

დაბორიალობს ქარი ქარელი...

როგორ მაგონებს ზარხოშ ესენინს...

აი, გააღო ბაღის კარები,

ლექსებს კითხულობს

გულდაკვესებით.

ნაარაყალი მისტირის არყნალს,

თავის ცხედარზე თვითვე

ქვითინებს;

კუბოს არტყია სანთლების ალყა,

სჯერა, ამ ღამეს ვერ გაითენებს...

და შემოდგომის ქარს ვეკითხები,

- ნეტავ, სად არის ახლა ესენინ?

უცბად გაჩნდება ჩემს წინ ღიმილით,

გადიღუნება ძველი მესერი:

- განა ყოფილა პოეტებისთვის,

როსმე ცხოვრება გაუსრესელი?

შესძახებს თოვლში, გადავარდება,

მიჰშოლტავს ცხენებს, მიჰქრის მარხილი:

ეჟვნებში ტირის ახალგაზრდობა

დამწვარი, ადრე გადამარხული.

 

მე კი მივძახი,

- რა გეჩქარება,

ვინ დაგვირჩინე ოცნების მზღველი?

ოქროს ქოჩორი რად მიე ყორანს,

თოკს რად აჩუქე ბულბულის ყელი!

და სიჭაბუკის დახარჯულ დღეთა,

გაფლანგულ დღეთა სევდა ტიალი

რით გსურდა გეზღო? - რაც

            გქონდა ხელთა, -

ფრთამოტეხილი ფრინვლის

            ფრტიალით?

სულს გიშანთავდა ცეცხლი

            დამწველი

შენს ჭიქის ფსკერზე წყლული

            მოჩანდა,

ესროლე ლექსი სისხლით ნაწერი

პოეზიის და ლექსის ოჩანთა!

 

*

დუდუკიანი თბილისის ღამე

შემოითენე სკვითურ ყიჟინით.

ტრამალურ სევდით გაასისხამე,

ვით სასიკვდილო ღამემისჯილი.

ვარდისფერ რაშზე თუ ალიონში

შეაჭენებდი და გადმოვარდი,

ისევ ადექი ბავშვურ ღიმილით...

ასე იმსხვრევა თურმე ხომალდიც...

 

*

ახლაც, არყის ხეს, სადაც შევხედავ,

ხელს გადავხვევ და შენა მგონიხარ...

და მჯერა, მარტი თოვლს რომ შეხვეტავს,

ამწვანებულ ხედ ისევ მოგვიხვალ!

გვიჭაბუკნია ერთად მე და შენ,

შენახული მაქვს შენთვის ზედაშე,

სანთელი ჭურზედ ასანთებარი...

ძმაო, შემტკბარო გულერთობაში,

გახსენე ქართულ შესანდობარით, -

ლექსში, ძმობაში, მზიურ თრობაში,

სულ სიყვარულით საამბობარი...


1966 წ.