უძოზე, ისევ მღერის ბულბული,

ისევ მაისის ჩახჩახებს ღამე...

თქვენ კი, სადა ხართ გადაბუგულნი,

გადაფერფლინლი, ძმებო, ხმა გამეთ!

 

სისხლის წვიმაში ღმერთმა მიშველა,

ვწერ და თქვენს ნაცვლად თითქოს მეწეროს!

თუ ღვინომ ყანწი ვერ გაასველა,

ცრემლით ავავსებ თქვენ სადღეგრძელოს!

 

ნეტავ, რა გქონდათ შესანდობარი

და რად ვაწვეთებ მე პურზე ღვინოს

ჰეი, ტიციან! სად ხარ მდუმარი,

ჰეი, პაოლო! რად ხარ ულხინოთ!..

...................................................

 

იქნებ არა ხართ გულდაშხამული,

დადინჯდა გული, ხანში შახველით?

იქნებ მოგწყინდათ თქვენი მამული,

აღარც პოეტის გხიბლავთ სახელი?

 

ვიცი გიყვარდათ თბილისის ღამე,

ბროწეულყვავილგადანაყარი,

სალხინო დღენი დაგიბალღამეს,

როცა იყავით ლექსის მაყარი.

 

თქვენი ლექსები შევარდნებივით

სულ თან დამდევენ ფრთების თარეშით...

არ მჯერა იქაც, არა მღერიან,

წამონამქრული ლექსის ნამქერით!

 

არ გაცვეთილა, რაც ქვეყნად დარჩა

ცრემლის ალმასი, ოცნების ფარჩა!

უთქმელ სიმართლეს ეძებდით ძმებო,

რა ბევრი დაგრჩათ თქვენ საოცნებო...

თბილისის ცაზე ვერცხლი ნაღვარი...

 

ვისაც სათქმელი არაფერი აქვს,

ადვილი არი მისთვის ლექსობა,

მე სიტყვა ცრემლში დამიფერია

ძველ წყლულში დანა ფხით გამესობა!..