იყავი კვერთხი, ერს მიუძღოდი,

მიგდევდა ქართლი, თითქოს ცხვრის ფარა,

და გარდამოხსნა შენი ყეენმა,

ცხენზე თოქალთოდ გადაიფარა!

 

იყავი კიბე ცად ამავალი,

თავზე გაყარეს ხანძრის ნაცარი,

ქორულ კივილით ჩაგიქროლებდა

კართა დამლეწი სალმანასარი.

 

სდგეხარ ქვის დროშა

                        სისხლშეშრობილი,

თითქოს დაეძებ გამქრალ

                                   ქალაქებს,

ლაშქარს, ცხოვრებას, შენს

                                   გარეშემო

მტრის ფალანგებმა რომ აალაგეს.

 

იგონებ სევდით წარსულ ქარტეხილს,

არაბ-ხაზართა სისხლით ცხებული,

კვლავ სისხლს დათხეულს,

                        ლუკმას გატეხილს

ითხოვ ტიტანი მოხუცებული.

 

ერთიღა შეგრჩა თანამდგომელი

ბეითალმანი, - არაგვზე მთვარე...

 

ძირს კი საძირკველს ზედ ეხეთქება

ახალ ცხოვრების ტალღა მშფოთვარე!