სამთავროს იყო...

            გათხრები ვნახე...

გაშალეს მიწა გადამძვლეული...

და არქეოლოგს ხელში ეჭირა

საცრემლე მინა ათასწლეული...

- შიგ ნესტი არის!

            ცრემლს გაუძლია!

ატაცებულმა თითქოს გვახარა...

მთხრელმა მიხომ კი,

            თვალი მოჭუტა

და მერე ჭექით გადიხარხარა...

- უკან ჩააგდე,

            არ დამანახო,

განა მაქვს ცრემლი შიგ ჩასასხმელი!

ემანდ, მიპოვე ღვინის ხელადა,

ეგების ჩარჩა ძველი სასმელი!

- არა, ნუ გინდა ცრემლი, ნურც ღვინო,

ჩამონაწური ძველი ჯანღების...

- ბარით ჩაჭეჭყე, გააცამტვერე,

ეშმაკი იყოს მაგის წამღები!

მე კი ვფიქრობდი გაკვირვებული,

ძველი ცრემლების რადა გვრცხვენია?

ცრემლი ნამია ისტორიისა,

ჩვენი წარსულის მძიმე ძღვენია!

და რამდენადაც იგი სხვილია,

მატიანისგან აღნუსხვილია...

იგი მამულის ფესვებს გვირწყავდა,

ცრემლმა გაზარდა ყველა ყვავილი...

 

ქართლის ცხოვრების ამაყ ფურცლებზე

უცრემლო კითხვით განა გავივლით?