წიწამურში რომ არაგვის პირად

აღმართა ხელი ერის იუდამ,

ერთი ურემი სალამურებით

მაშინ თბილისში შემოდიოდა.

იმ ურემს მოვყე, იორს შემოვყე,

შემოვეტანე სამგორის ნიავს,

დავეზვარაკე ქართულ შემოქმედს, -

მას აქეთია პოეტი მქვიან.

იმ დროდან ვმღერი ლხინით თუ სევდით,

მიწა ვიყავ და ცაი შევიქენ,

უკანასკნელი ვნახე მემწვანე,

უკანასკნელ რაშს ძლივს შემოვახტი

და სულ ბოლო ტივს ძლივს მოვუსწარი,

მაგრამ არ წავყე - ვარ დარჩენილი:

გავცე პასუხი თანამედროვეს.

რა ვიმღერე და რა გავაკეთე,

რა უნდა გითხრა, რა უნდა ითქვას,

მიწა ვიყავ და ცაი შევიქენ,

ქართული მიწის ზეცა შევიტკბე,

სჯობს უხმო საქმე უსაქმო სიტყვას...

შენ დაიმღერე ცისფერთვალებავ,

მაგ შენ ფანდურზე ჩემი ქართული,

სამშობლოს მიწის გუგუნს ჩართული!