წვიმაა... ნისლი... ვერასა ვხედავ,

თითქოს მე ვიყო გადაკარგულზე,

მამულის სევდა, - მწუხარე დედა,

ქანდაკად მდგარი ილიას გულზე.

ილიას ძვალი ტყვიაგასული

მთაწმინდის ფსკერზე მწარედ კვნესოდა,

და თუმცა იგი იყო წარსული -

დღევანდელი დღის წყლულად მესმოდა.

მემუდარება ბნელში დანთქმული,

ნაიდუმალევ წყლულის ტკივილით,

ძირს კი დგრიალებს ცეცხლით სადგური

მატარებლების გაბმულ კივილით.

მაგრამ არ სძინავთ სამარის წყლულებს,

გაფანტულ ძვლების სევდას არ სძინავს,

უმწყურვალესად ის შურს იწყურებს,

გმინავს ქვესკნეთში, ფრინავს არწივად -

იხლაკნება და კლდეებს ეხლება,

ცეცხლადდაშლილი ვერ იკლავს წყურვილს,

თითქოს მზადდება ასაფეთქებლად

ვით ქალაქ გარედ ნაგდები ჭურვი!..