მარწყვს მივამსგავსე შენი ღაწვები.

შენი ტუჩები, შენი ელფერი,

გამონაყოფი გაზაფხულისა,

მართლაც მარწყვია დაუკრეფელი!

მითხრეს ბავშვებმა მარწყვის კრეფის დროს, -

მომატყუებდნენ თანატოლები:

- ხელი არ ახლო, გველს გაუვლია,

მოშხამულია!

მივატოვებდი ანათროლები

მარწყვს ლალისებურს,

რათა მეპოვნა სხვაგან ახალი,

თვით ეცემოდნენ მყისვე ბიჭები

დაწუნებულ მარწყვს სწყვეტდენ ხარხარით.

შენი ტუჩები, შენი ლოყები

მეც აკრძალულ მარწყვს მომაგონებენ,

ხელი არ ახლო! - მეტყვის ასაკი,

დრო გველი არი!.. და მაღონებენ

იქნებ სხვას დარჩეს უბის მარწყვებიც,

რად მეუბნევა, რად მიგრძნობს გული.

მარწყვავ, როგორც იმ ყრმობის მარწყვის დროს,

აღარ მსურს დავრჩე მოტყუებული!..