ჩვენ კვიპაროსებს ვეკითხებოდით

შენი სამარის ადგილნიშანზე,

ისინი ხალხზე მიგვითითებდნენ

და არა ყვითელ მიწის ქვიშაზე.

 

ჩვენ კვიპაროსებს ვეკითხებოდით

საიდუმლოდ რომ ნიავქარობენ,

ისინი მზისკენ იშვერდნენ რტოებს

და სიცოცხლისკენ მიიჩქაროდნენ.

 

ჩვენ კვიპაროსებს ვეკითხებოდით

მათ კი - დახარეს თავი თბილისზე,

ირგვლივ ჰფეთქავდა დიდი შუადღე

და არა უკვე გარდავლილი დღე.

 

პანთეონის თაღს დაამჯობინე

კუკიის მიწის მორცხვი ენძელა,

ბავშვებს ქუდებში გაარჭობინე

შენ მათთან ძმობა არ გაგიძნელდა!