კაკლის ტოტზე სჩანს ოქროს ჭაღადა

ისევ დამძახის „ბიჭო-გოგია“,

თუმცა ბიჭობა გამიჭაღარდა,

რადგან ცეცხლი არ დამიზოგია.

მზე გადავიდა ცეცხლით მკვესარე,

წითლად მოსილი ვით კეისარი,

გრილი სხივები მეთამაშება...

ნუთუ ოცნება გადამწველია

მისთვის, ვინც დადგა ლექსის ხარატად.

სახე დაბანგა? მაჩვენეთ სარკე!

სიჭაბუკის გზა უფრო გრძელია,

გზა მოკლე არი სიბერისაკენ.

მე გრძელ გზას ვირჩევ, ყველა თასმებით, -

მისთვის დღევანდელ დღეს ვეტმასნები,

ნანგრევთ ნაკედლარს ვით ეკვრის სურო,

ჩაგჭიდებივარ დღევ მაისურო!

მე სიჭაბუკის ოქროს ავჟანდის

ჟღრიალი მესმის და მიხარია

გული რომ ცეცხლის ალით დავშანთე,

ჭაბუკობა რომ მომიხმარია.

მისთვის არ მინდა გულის საზღვარი,

მინდა ჰყვაოდეს მულღაზანზარი!