რამდენი ღამე მითევია მე შენზე ფიქრში,
რამდენი წუთი მინატრია... დრო არ მყოფნიდა,
ხან მოუთმენლად დამითვლია წამები იგი,
ხან ვაჩერებდი, ის მებრძოდა... მაინც მჯობნიდა...
იყო იმედი შეხვედრისა და მოლოდინი,
წამებს მოჰქონდათ მერე ისევ ეს განშორება,
და მერე იყო უსასრულო დროის ზოზინი,
თითქოს ათოვდა უშენობა ცისფერ ცხოვრებას.
იყო უსაზღვრო მონატრება და მერე ქროლვა
დროის ქარების არ წყდებოდა, წაშალა გზები...
მერე დაიწყო უშენობამ კვლავ ცივი თოვა
და გადათეთრდა ჩვენს ცხოვრების ცისფერი მთები...


26.04.2007