“ჩანგურს სიმები გავუბი,
მოვმართე ნელა-ნელაო;
შევუხმატკბილე ერთმანეთს:
“ოდელა-დელა-დელაო!”
“თავის ჰანგებზე, თავის ხმით
წკრიალებს ერთად ყველაო,
ერთი-მეორის თანხმობით:
“ოდელა-დელა-დელაო!”
“ერთი მათგანიც რომ გაწყდეს,
მაშინვე უნდა შველაო,
რომ არ გაფუჭდეს ჩანგური:
“ოდელა-დელა-დელაო!”
“ჩანგური საქართველოა,
სიმები ჩვენ ვართ ყველაო,
სხვადასხვა კუთხის მცხოვრები:
“ოდელა-დელა-დელაო!”
“ჩვენც ხომ სიმების სისუსტემ
სინათლე დაგვიბნელაო!…
ბნელში რა სასიმღეროა:
“ოდელა-დელა-დელაო!”
“შორიდან შემოგვეპარა
მტერი, ვით ტურა-მელაო
და სულ სხვა ხმებზე გვამღერებს,
არ მოსწონს “დელა-დელაო!”
“მწერიც კი ცხოვრობს თანხმობით,
ფუტკარი… ჭიანჭველაო!…
და ჩვენ რათ ვმღერით ცალ-ცალკე:
“ოდელა-დელა-დელაო”?!
“ერთობა ჩვენთვის ტახტია,
მტრებისთვის - სახრჩობელაო!..
მტრებს “ვაი-დედა” ვაძახოთ
და ჩვენ ვთქვათ: “დელა-დელაო!”
“კმარა! ამდენმა ცრემლებმა
სიმები დამისველაო!…
ვერც ვუკრავ, ვეღარცა ვმღერი:
“ოდელა-დელა-დელაო!”
