ძველი ქართული აგიოგრაფიული ლიტერატურის ძეგლები, წიგნი III, თბილისი, 1971

გუაკურთხენ, მამაო!

მათ ჟამთა, შინა ოდეს იწამა ყოვლად ქებული და დიდებული მთავარ-მოწამე გიორგი კაბადუკიელი, მას-ვე ჟამსა შინა და მას-ვე ქალაქსა შინა იყო კაცი ვინმე თანაზიარი და მეგობარი წმიდისა მოწამისა. ესე კაცი იყო კეთილად მორწმუნე და შვილი მდიდართა და წარჩინებულთაჲ. და იყო იგი ძლიერი და წარჩინებული და განთქუმული ბრძოლათა შინა და წყობათა, რომლისა სახელი ზაბილონ. ესე ზაბილონ წარვიდა ჰრომედ წინაშე მეფისა მაქსიმიანესსა მსახურებად და მიღებად პატივისა და ნიჭისა.

ხოლო იყო ვინმე კაცი მის-ვე ქალაქისა კაბადუკიელი, მეცნიერი  და მოყუარე ზაბილონისი. ხოლო აღესრულა რაჲ კაცი იგი და  მეუღლე მისი და დაშთეს მათგან ორნი ქალწულნი, და განყიდეს მონაგები მშობელთა მათთაჲ და წარვიდეს წმიდად ქალაქად იერუსალიმად და თაყუანი-სცეს განმაცხოველებელსა საფლავსა და შეუვრდეს უფალსა მზრდელსა მას და მწყალობელისა ობოლთა და ქურივთასა; და მიიწინეს იგინი იჱ(რუსალ)ლიმად და დაადგრეს მუნ და ჰმსახურებდეს ქრისტესა.

ხოლო ყრმა იგი მიიწია რაჲ ჰასაკსა, კეთილად ქცევისა ამისთჳს პატივითი-პატივად აღყვანებულ იქმნა და მიემთხჳა პატრიაქობასა. ხოლო დაჲ მისი ჰმსახურებდა წმიდასა აღდგომასა და ჰმორჩილებდა სარრა ბეთლემელსა. ხოლო ჭაბუკი იგი ზაბილონ, რომელი ზემო ვაჴსენეთ, მიიწია ჰრომედ წინაშე მეფისა. სიმჴნისა მისისათჳს განაწესა იგი მჴედართ-მთავრად ერისა მისისა.

ხოლო მას ჟამსა იქმნა განდგომილებაჲ ფრანგთაჲ, ვიდრემდის თჳთ მეფისა მიმართ ბრძოლა-ყვეს. ხოლო ჭაბუკი იგი ზაბილონ განვიდა ბრძოლად მათდა და შეწევნითა ქრისტესითა სძლო და იოტნა და მთავარი იგი მათი და წარჩინებულნი მისნი შეიპყრნა და წინაშე მეფისა შეკრულნი მიიყვანნა. ხოლო მეფემან პატივი და ნიჭი წინა-უყო ზაბილონს, ხოლო განდგომილთა მათთჳს მთავართა განაჩინა სიკუდილი.

მაშინ იწყეს მათ ტირილად და ევედრებოდეს ზაბილონს და ეტყოდეს: „შეგჳყვანენ ჩუენ ტაძარსა უფლისა შენისასა და ნათელ-გუეც ჩუენ სახელსა ზედა მისსა, რომელმან შენ ესევითარი ძლევაჲ მოგანიჭა. და ესრეთ რაჲ მოვისრნეთ, შენ უბრალო იყო სისხლთა ჩუენთაგან“. ხოლო მან აუწყა ესე პატრიაქსა ჰრომისასა და პაპასა.

 ხოლო მან შეიწყნარა სიხარულით და ნათელ-სცა და აზიარნა საიდუმლოთა ქრისტესთა. და თაყუანი-სცეს მათ თავთა წმიდათა მოციქულთა.

 და ხვალისა დღე მზისა ამოსლვასა მყუდროდ განვიდეს ადგილსა სასიკუდინესა და სიხარულით მოელოდეს სიკუდილსა. ხოლო ზაბილონ ხედვიდა რაჲ მათ, აღიძრა გონებითა და ტიროდა ფრიად, და შევიდა წინაშე მეფისა და გამოითხოვნა იგინი. ხოლო მეფემან მიჰმადლნა იგინი და ჰრქუა: "მომინიჭებიან იგინი შენდა და, რაცა გნებავს, უყავ მათ."

 მაშინ ზაბილონ განუტევნა იგინი წარსლვად ქუეყანად მათდა და ამცნებდა, რაჲთა არა ოდეს იკადრონ განდგომილებაჲ. ხოლო იგინი აღუთქუმიდეს და ეტყოდეს, რაჲთა წარჰყვეს მათ. ხოლო მან ისმინა ვედრებაჲ მათი და ითხოვნა პაპაჲსაგან მღდელნი და წარიტანნა თანა და წარჰყვა. და ვითარცა მიეახლნეს ქუეყანასა მათსა და ეუწყა, ვითარმედ მთავარნი მათნი ცოცხლებით მოვლენან, ყოველნი, რომელნი იყვნეს ქუეყანასა მას, ყოველნი მოეგებნეს წინა მდინარესა მას ზედა ღადამარასა, და სიხარულით მოიკითხნეს იგინი. და ევედრებოდეს ზაბილონს, რაჲთა ნათელ-სცეს მათ ყოველთა. ხოლო მღდელთა მათ აკურთხეს წყალი და ნათელ-სცეს მათ ყოველთა. და იქმნა სიხარული დიდი მას დღესა შინა. ხოლო ზაბილონ დაუტევნა მღდელნი იგი მათ თანა, რაჲთა ასწაონ მათ სჯული და წესი. და იგი წარვიდა ჰრომედ, დიდითა ნიჭითა განმდიდრებული.

ამის შემდგომად განიზრახა გულსა თჳსსა, რაჲთა წარვიდეს იერუსალიმს და თაყუანის-სცეს წმიდათა მათ ადგილთა, და საფასე იგი, რომელ აქუნდა, განუყოს მუნ გლახაკთა. და ვითარცა მიაწია იგი იერუსალიმს და თაყუანი-სცა წმიდასა აღდგომასა, იხილა ყრმა[ჲ] იგი, რომელი წარმოსრულ იყო ქუეყანით მისით კაბადუკიით და პატრიაქ ქმნილ იყო იგი იერუსალიმს. იცნა იგი და მოიკითხნეს ურთიერთას.

 დღესა ერთსა ჰრქუა სარრა ბეთლემელმან პატრიაქსა, რაჲთა მისცეს დაჲ მისი ცოლად ზაბილონს. და პატრიაქმან ისმინა სარრაჲსი და შეჰრთო დაჲ იგი მისი ზაბილონს. ხოლო მან წარიყვანა მამულად თჳსად კაბადუკიად, რომელთაგან იშვა მხოლოდ ღირსი და ყოვლად ნეტარი ნინო, ხეთაგან კეთილთა ნაყოფი კეთილი და სათნოჲ ღმრთისა.

 და ვითარცა იქმნა იგი ათორმეტისა წლის, შეითქუნეს მშობელნი მისნი და განყიდეს ყოველი მონაგები მათი და წარვიდეს იერუსალიმად მხოლოდ ასულისა მათისა თანა. და მუნ განუყვეს ყოველი სიმდიდრე მათი. ხოლო ზაბილონ დაიწერა პატრიაქისაგან ჯუარი და შეიტკბო ასული იგი თჳსი და სახედ წჳმისა დამოადინნა ცრემლნი და იჯმნა მეუღლისაგან; და ასული იგი შეჰვედრა ღმერთსა და დალოცა იგი და მისცა უკუანაჲსკნელი ამბორის-ყოფაჲ და ყოვლითურთ ჯმნილმან სოფლისაგან აღიღო შური ელიაჲსი და იოვანესი და განვლო იორდანე და არღარავინ უწყის კაცთაგანმან აქამომდე, გარნა ღმერთმან მხოლომან.

 მაშინ პატრიაქმან დაჲ მისი სოსანა მისცა მსახურად დედათა უძლურთა, ვითარცა-იგი თჳთ ინება მან, და ესრეთ აღესრულა სათნოდ უფლისა; ხოლო გამორჩეული ღმრთისა ნეტარი ნინო შეჰვედრა ღმრთის-მოშიშსა დედაკაცსა სარრას, რომელი ჰმსახურებდა წმიდასა აღდგომასა. და მის თანა იყოფოდა ღირსი ესე ნინო. და ისწავლიდა იგი საღმრთოსა სჯულსა, რამეთუ მეცნიერ იყო იგი ყოველსა-ვე განგებულებასა ქრისტესსა: ხარებასა, და ნათლის-ღებასა, ჯუარ-ცუმასა და აღდგომასა, და სუდრისათჳს და ტილოთა და ჯუარისათჳს და კუართისა. ხოლო ღირსი ნინო ჰკითხვიდა სადაობასა კუართისასა. ხოლო იგი ეტყოდა:
"ჰხუდა იგი წილად ჰურიათა მცხეთელთა".
ხოლო იგი ეტყოდა:
"სადა არს მცხეთაჲ?"
ხოლო მან ჰრქუა, ვითარმედ:
"არს ქუეყანაჲ ჩრდილოეთისაჲ და სამკჳდრებელი წარმართთა შორის სპარსთა და ოვსეთისა. და ქალაქი არს მცხეთაჲ".
ესე ყოველი ისწავა რაჲ, მადლობაჲ შეწირა ღმრთისა და ყოვლად წმიდისა დედოფლისა ღმრთის-მშობლისა.

 ამას იგონებდა, რაჲთა-მცა ღირს-იქმნა ხილვად ადგილისა მის, სადა-იგი არს კუართი უფლისა იესუჲსი. და ყოველსა ჟამსა ევედრებოდის სენაკსა შინა თჳსსა ხატსა მას წმიდისა ღმრთის-მშობელისა წინაშე მდგომარე, რაჲთა განაგოს უმჯობესი სულისა მისისა. ხოლო ტკბილმან მან და მარადის ნუგეშინის-მცემელმან ყოველთა მვედრებელთა მისთამან სასომან ჩუენმან წმიდამან ღმრთის-მშობელმან შეისმინა ვედრებისა მისისაჲ და მოიჴსენა წილ-ხუდომაჲ მისი ქართველთა ნათესავისა, ოდეს-იგი წილ-იგდეს მოციქულთა ქუეყანაჲ და ქუეყანაჲ. ამისთჳს-ცა განჰმზადა ღირსი და წმიდა ნინო მოციქულად. და ნეტარ ვართ ჩუენ და სამგზის სანატრელ, რამეთუ ნაწილნი ვართ ყოვლად წმიდისა ღმრთის-მშობელისანი.

 ხოლო სიტყუაჲ ჩუენი წმიდისა ნინო[ჲ]ს განგებათა და საქმეთა მივაქციოთ.

მათ დღეთა შინა მოვიდა ვინმე დედაკაცი შერაცხილთაგანი ქალაქითგან ეფესო[ჲ]თ თაყუანის-ცემად წმიდათა ადგილთა იერუსალიმისათა და განყოფად ქველის-საქმისა. და ვითარცა მოილოცნა, კუალად წარემართა ქუეყანად თჳსად. ხოლო ღამესა მას გამოუჩნდა ღირსსა ნინოს ძილსა შინა წმიდაჲ ღმრთის-მშობელი და ჰრქუა: "წარვედ ქუეყანად ჩრდილოეთისა და უქადაგე სახარებაჲ ძისა ჩემისა. და ჰპოო შენ მადლი წინაშე ღმრთისა. და მე ვიყო მფარველი და ჴელის-ამპყრობელი შენი". ხოლო იგი ეტყოდა შეძრწუნებული:
"დედოფალო, ვითარ შესაძლებელ არს ეგე ჩემ მიერ, რამეთუ მე დედაკაცი ვარ უნდოჲ და უსწავლელი, ანუ რაჲ იყოს სასწაულად საქმისა ამის?"
მაშინ წმიდამან დედოფალმან ჴელი მიჰყო ზედა კერძო ცხედრისა მისისა მყოფსა მას რტოსა ვაზისასა და მოჰკუეთა მისგან და შექმნა ჯუარი.

და მისცა ჴელთა ღირსსა ნინოს და ჰრქუა:
"ესე იყოს მცველი შენი და ამით სძლო ყოველთა წინა-აღმდგომთა შენთა. და წარემართოს ქადაგებაჲ შენი და მე ვიყო შენ თანა და არა აგიტეო შენ".

 ესე რაჲ, იხილა, განიღჳძა და აქუნდა ჯუარი იგი ჴელთა მისთა.

 და ვითარცა განთენა, წარვიდა და ყოველი ესე მიუთხრა პატრიარხსა  და უჩუენა ჯუარი-ცა იგი და პატრიარხი განკრთომილი ჰმადლობდა ღმერთსა. და ჰრქუა წმიდამან ნინო პატრიარხსა:
"წარმავლინე, მამაო, ვითარცა ბრძანებულ არს ჩემდა საღმრთო[ჲ]სა მიერ ბრძანებისა".
და ევედრა, რაჲთა თანა წარიყვანოს, დედაკაცსა მას მთავრისასა, რომელი წარვიდოდა ეფესოდ. მაშინ წმიდამან პატრიაქმან დედის ძმამან მისმან წარიყვანა წინაშე ქრისტეს ღმრთისა ჩუენისა საფლავსა და დაასხნა ჴელნი ესრეთ მეტყუელმან:
"უფალო ღმერთო ჩუენო, შემოქმედო ცათა და ქუეყანისაო, და დამბადებელო ყოველთა ხილულთა და უხილავთაო, შენ შეგვედრებ ობოლსა ამას დისა ჩემისასა. და წარვავლინებ ქადაგებად ღმრთეებისა შენისა, სადა-ცა ჯერ-იჩინოს შენმან სახიერებამან, და შენ წარუძეღუ და იქმენ თანა-მოგზაურ ამისსა და შეზღუდე ესე წმიდითა სულითა შენითა, რაჲთა უშიშად ვიდოდის შორის ასპიტთა და იქედნეთა; და მიუთხრობდეს ჭეშმარიტებასა ღმრთეებისა შენისასა, რამეთუ დიდებულ ხარ უკუნისამდე. და შენ, ყოვლად წმიდაო დედოფალო, ღმრთის-მშობელო, სასოო ყოველთა შენდა შევედრებულთაო, რომელი-ესე გამოირჩიე მსახურებად დიდებისა შენისა, მარადის გარე შეიცევ ოხითა შენითა, რამეთუ აჰა ესერა წარვავლინებ მინდობითა წყალობათა შენთა ურიცხუთა".
და ვითარცა ესე წართქუნა წმიდამან ნინო მიიღო პატრიაქისაგან კურთხევა და დაიწერა ჯუარი და წარმოემართა დედაკაცისა მის თანა.

და ვითარცა მიიწივნეს ეფესოდ, შეემთხჳნეს დედაკაცსა ვისმე მთავარსა, სახელით რიფსიმე, რომელსა სუროდა სარწმუნოებისა მიმართ მოსლვა საღმრთო[ჲ]სა და წმიდისა ნათლის-ღებისა მიერ განწმედა. მაშინ იწყო სწავლად წმიდამან ნინო და მოძღურებად მისსა. და ეტყოდა ყოველთა განგე ბულებათა ქრიტესთა. ხოლო ნეტარმან მან დედაკაცმან ვითარცა ქუეყანამან შეიწყნარა თესლი სიტყუათა მისთაჲ და ნათელ-იღო სახელითა მამისა და ძისა და სულისა წმიდისათა. და წარიყვანა მის თანა ღირსი ნინო და იყოფვოდა სახლსა შინა მისსა და ჰმოძღურიდა და ასწავებდა სჯულსა და მცნებათა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესთა.

 ხოლო მას ჟამსა შინა ინება დიოკლიტიანე, რაჲთა იძიოს ყოვლით კერძო ქალი ქმნულ-კეთილი, რაჲთა შეირთოს იგი ცოლად. და წარგზავნნა ყოვლით კერძო მეძიებელნი და მხატვარნი, რაჲთა, სადა-ცა ჰპოებდენ ქალსა ქმნულ-კეთილსა, ხატვისა მიერ აუწყონ მას. ხოლო ერთ კერძონი იგი მიიწივნეს რაჲ ეფესოდ, ეუწყა რიფსიმესთჳს სიკეთე და შუენიერებაჲ პირისა მისისაჲ და ვითარცა იხილეს, გამოხატეს იგი და წარგზავნეს წინაშე მეფისა. და ვითარცა იხილა ხატი იგი, აღეგზნა სიყუარულითა მისითა და მსწრაფლ წარავლინნა ჰუნენი და თანად შესამოსლები და სამკაულნი თითოსახენი და უბრძანა სწრაფით აღმოყვანებაჲ რიფსიმესი.

 და ვითარცა მიიწივნეს იგინი ეფესოდ, ეუწყა რიფსიმეს მისლვაჲ მათი. შეუძნდა და თქუა გულსა შინა თჳსსა:
"არა განვსცვალო დიდებაჲიგი საუკუნო წუთ-ერთ ცხორებისათჳს და არცა-ღა გამოგაჴუა გული ჩემი სასძლოსა ზეცისასა, და არცა-ღა შევაგინო წმიდაჲ ნათლის-ღებაჲ შეუღლებითა უღმრთოსა მის მძლავრისაჲთა. და არცა ვეცრუო უფალსა ჩემსა ქრისტესა".
და ჰრქუა გაიანეს დედა-მძუძესა მისსა:
"მე წარვალ იმიერ უცხოებად, რამეთუ არა მნებავს საქმე ესე უჯეროჲ".
ხოლო იგი ეტყოდა: "უკუეთუ შენ წარხჳდე, ჩუენ სასჯელი წინა გჳც უკეთურთა მათ კაცთაგან, არამედ წარმოვიდეთ ჩუენ-ცა შენ თანა".

და ესე რაჲ განიზრახეს, მას ღამესა მეოტ იქმნნეს. და მათ თანა იყვნეს სხუანი-ცა სახლეულნი დედანი, რომელთა რიფსიმეს-ვე თანა ნათელ-ეღო; და ღირს-ცა ესე წმიდაჲ ნინო მათ თანა-ვე მეოტ იქმნა. და ვითარცა მოიწივნეს სომხითად სამეფოსა თრდატისსა, დაიმალნეს საწნეხელთა შინა. და ვითარცა ცნა ესე დეოკლიტიანე, შეუძნდა ფრიად და იწერა თრდატისსა, რაჲთა იძიოს იგი და ძღუნად დიდად მიუძღუანოს იგი.

 ხოლო თრდატ მოსწრაფებით იწყო ძიებად და ეუწყა ყოფაჲ მათი საწნეხელთა შინა, და ბრძანა მიყვანებაჲ მათი მის წინაშე. და ვითარცა მიიყვანნეს მის წინაშე წმიდანი იგი დედანი და ვითარცა იხილა რიფსიმე, აღეგზნა ტრფიალებითა თრდატ და ჰლიქნიდა მას, რათა იქმნეს იგი ცოლად მისსა. ხოლო წმიდამან რიფსიმე მიუგო და ჰრქუა:
"უწყალოო მსაჯულო, მე ზეცისა სასძლოსა მითხოვილ ვარ და შენ ვითარ იკადნიერებ ამას".
მაშინ თრდატ, ვითარცა ვერა აღასრულა ნებაჲ თჳსი, მისც[ნ]ა ტანჯვათა და სიკუდილთა წმიდანი იგი დედანი.

 ხოლო წმიდა ნინო განეშორა, განგებითა ღმრთისაჲთა განერა ჴელთა მათთაგან და ივლტოდა და მივიდა ულოპოროს და მუნ დაიზამთრა.

 და ვითარცა მოიწია ზაფხული, აღმოვიდა მთათა ჯავახეთისათა და მიემთხჳა ტბასა, რომელსა ეწოდების ფარავნა, და მიიღო საზრდელი მეთევზურთაგან და ჰმადლობდა ღმერთსა. ხოლო იყვნეს მათ-ვე ადგილთა მწყემსნი და იკითხვიდა მათგან ვინაობასა და სადაობასა. ხოლო მათ მიუგეს:
"რომელნი-მე ქინჯარელნი და სხუანი საფურცლით და რომელნი-მე ქალაქისაგან მცხეთისა“.

და ვითარცა ესმა ჴსენებაჲ მცხეთისაჲ, ფრიად ნუგეშინის-ეცა. და კუალად მიხედნა და იხილნა მთანი ჩრდილოჲსანი ჟამსა ზაფხულისასა სავსენი თოვლითა, შეძრწუნდა და ილოცვიდა და დამოადინნა ცრემლნი.

და მერმე მიიღო ქვაჲ და დაიდვა სასთუნალ და მიწვა განსუენებად.

და ვითარ მიიძინა, წარმოუდგა მას კაცი ბრწყინვალე ხილვითა და მისცა წიგნი დაბეჭდული და ჰრქუა: "აღდეგ და მიართუ წიგნი ესე მეფესა წარმართთასა მცხეთას“. ხოლო მან ცრემლით მიუგო:
"უფალო, მე დედაკაცი ვარ უცხოჲ და ვიდრე ვიდე უცხოთა ნათესავთა თანა?"
და განჴსნა წიგნი იგი და წერილ იყო ჰრომაულად სახელი იესუჲსი; და იტყოდა, რამეთუ:
„არა არს მამაკაცი და არცა დედაკაცი, არამედ თქუენ ყოველნი ერთ ხართ ქრისტეს მიერ. წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ასწავებდით მათ, რამეთუ ნათელი გამობრწყინვებად არს მათ ზედა. და სადა-ცა იქადაგოს სახარებაჲ ესე, მუნ-ცა ითქუმოდის დედაკაცი ესე."

 და ვითარცა განიღჳძა ჩუენებისა მისგან, აღდგა და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი და მყოვარ ჟამ ილოცა. და კუალად მოდრკა და ცრემლითა ქუეყანასა დაალტობდა, და ყოველთა შესავედრებელსა წმიდასა ღმრთის-მშობელსა ევედრებოდა, და იტყოდა:
"ჵ ყოვლად ქებულო და დიდებულო ღმრთის-მშობელო, რომელმან უხრწნელებით ჰშევ ცხორებად კაცთა მოსრული წმიდა იგი წმიდათა სიტყუაჲ ღმრთისა, შეიწირე ვედრებაჲ უღირსისა მჴევლისა მონისა შენისაჲ და შემწე და ჴელის-ამპყრობელ მექმენ საცთურთა ზედა მტერისათა. აჰა ესერა ბრძანებისაებრ ძისა შენისა წარვემართები მე ქებად სახელისა მისისათჳს წმიდისა. წარმიძეღუ და მასწავე სიტყუაჲ ჯეროვანი. და მოხედენ და შეიწყალე ერი განწირული, რომლისათჳს დასთხია პატიოსანი სისხლი თჳსი ქრისტემან ძემან შენმან და ღმერთმან ჩუენმან."

და ვითარცა სრულ ყო ლოცვაჲ, განათლდა გონებაჲ მისი მადლითა ქრისტესითა და ყოვლად წმიდისა მარადის ქალწულისა მარიამისითა; და უშიშითა გონებითა წარემართა, და ვითარცა იწყო სლვად, მიემთხჳა კაცთა მოგზაურთა და შეუდგა გზასა ქართლისასა და მივიდა ქალაქსა ურბნისსა. და იხილნა კაცნი კერპთ-მსახურნი და შევიდა ბაგინსა ჰურიათასა, რამეთუ უწყოდა ენაჲ ბერძული და ებრაული.

ამისსა შემდგომად დღესა ერთსა წარემართნეს სიმრავლენი ერთანი მიმავალნი ქალაქად მცხეთისად თაყუანის-ცემად ღმრთისა მათისა არმაზისდა. და მათ თანა წარვიდა წმიდაჲ ნინო. და ვითარცა მიიწია მცხეთას, დადგა იგი წინა კერძო ჴიდისა მის და ხედვიდა ერისა მის სიმრავლესა, რომელნი დაბნელებულ იყვნეს საცთურითა მით კერპთ-მსახურებისაჲთა და ცრემლოოდა ცთომილებისათჳს მათისა.

 ხვალისა დღე დასცეს საყჳრსა და აღიძრა სიმრავლე ურიცხჳ, ფერად-ფერადად შემოსილნი გამოვიდეს ქალაქით. და ვითარ მიჰრიდა ერმან, გამოვიდა ნანა დედოფალი და ფოლორცნი შეემკვნეს თითოფერითა სამოსლითა.

 და შემდგომად მისსა გამოვიდა მეფე მირიან და იქმნნეს ჴმანი ებნებისა და ნესტუებისანი. მაშინ ჰკითხა ღირსმან ნინო დედაკაცსა ჰურიასა: "რაჲსათჳს არს ზარი ესე და ჴმანი ნესტჳსანი?"
ხოლო მან ჰრქუა, ვითარმედ:
"ღმრთისა მათისა თაყუანის-ცემად აღვლენ, რომელი არა რაჲ არს სხუაჲ, გარნა კერპი უსულოჲ."

 მაშინ აღვიდა ნეტარი ნინო-ცა მათ თანა-ვე. და აღივსნეს მთანი იგი სიმრავლითა ერისაჲთა. და ხედვიდა საკჳრველებასა მას მეფისა და ერისასა და საოცრებასა მას კერპისასა განიცდიდა: დგა კაცი სპილენძისაჲ და ემოსა ჯაჭჳ ოქროჲსაჲ და სამჴრენი ოქრო[ჲ]სანი და თავსა ებურა ჩაფხუტი ოქროჲსაჲ და აქუნდეს თუალად მისსა ქვანი ბივრიტი და იაკინთი; და ჴელთა აქუნდა ჴრმალი, და ვითარცა ელვაჲ იქცეოდა ჴელთა შინა მისთა. და რომელი-ცა მიეახლის, სიკუდილად წარიწირის თავი თჳსი. და რომელნი-მე მათგანნი იტყოდიან:
"ნუუკუე დააკლის მსახურებაჲ რაჲმე ანუ ეზრახა ებრაელსა ვისმე თანა".
და სხუანი იტყოდეს:
"ნუუკუე უცნაური იგი ღმერთი ზეცათაჲ მოიგონა ანუ მზისა ღმრთად წოდებასა დახუდა?"
ესრეთ აოცნებდა შორის მისსა მყოფი ეშმაკი. ხოლო მარჯუენით კერძო უდგა კაცი ოქროჲსაჲ, და სახელი მისი გაცი; და სხუაჲ ერთი მარცხენით ვეცხლისაჲ და ეწოდა მას გატი.

ესე ყოველი იხილა რაჲ ნეტარმან ნინო, სულთ-ითქუნა და ცრემლოოდა სრულიად სიბრმისათჳს მათისა, რომელ მეფე და ყოველი ერი ერთბამად ღმრთად აღიარებდეს კერპთა უსულოთა. წარვიდა მცირედ და დადგა კლდისა რაჲს-მე ძირსა და აღიპყრნა ჴელნი ზეცად და ილოცვიდა და  იტყოდა:
"უფალო იესუ ქრისტე, ღმერთო ჩუენო და შემოქმედო ყოველთაო, რომელი ცხორებისათჳს ჩუენისა კაც იქმენ და ხატი მონისაჲ შეიმოსე, რაჲთა აცხოვნო, რომელი ჰქმენ ხატად შენდა, დაიჴსენ მძლავრებისაგან ეშმაკისა ბნელისა, რომელსა მხოლოსა გნებავს ყოველთა ცხორებაჲ და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა მოსლვაჲ; შენ, უფალო, ისმინე ვედრებაჲ უღირსისა მონისა და მჴევალისა შენისაჲ და აჩუენე ძლიერებაჲ შენი ჟამსა ამას და ყავ სასწაული, რაჲთა პოონ ერთა ამათ მცნებაჲ შენი. და შენ მხოლოჲ გიცნან ღმრთად ჭეშმარიტად და შენდა შესწირვიდენ დიდებასა."

 მაშინ, ვითარცა სრულ-ყო ლოცვაჲ, მყის გამოჩნდა დასავალით ღრუბელი ბნელი და აღდგეს ქარნი ძლიერნი და იქმნნეს ქუხილნი სასტიკნი და ჴმანი საზარელნი, და მეხის-ტეხანი შესაძრწუნებელნი, რომლისა მიერ მეფე და მთავარნი და ერი იგი ურთიერთარს დასთრგუნვიდეს და თითოეული ქალაქად მირბიოდა. ხოლო ადგილსა მას  და კერპთა ზედა მოიწია სეტყუაჲ თხრობად განსაკჳრვებელი, ვიდრემდის  სრულიად დამუსრნა კერპნი იგი, და ზღუდე და ყოველი შენებულებაჲ  დაარღჳა და უჩინო-ყო. ხოლო აწ ძირსა მის მთისასა შენ არს  ეკლესიაჲ წმიდისა ღმრთის-მშობელისაჲ. ხოლო ნეტარი ნინო ჟამსა მას  საშინელსა ღმრთისა მიერითა მადლითა უვნებელად დაიცვა; და ვითარ განწმდა ჰაერი, წარმოვიდა წინა კერძო დასავალსა კლდისასა და პოვა ხე შუენიერი და გამოსახა მას ზედა ჯუარი; და ექუს დღე დაადგრა მუნ და ილოცვიდა დღე და ღამე. ხოლო ერისა სიმრავლე კუალად განვიდა ხილვად ადგილისა მის, სადა დგომილ იყო არმაზ კერპი; და იხილეს რაჲ ადგილი იგი, დაუკჳრდა და იტყოდეს სიტყუათა სიცოფისათა ესრეთ: "მტერ არს ღმრთისა ჩუენისა არმაზისსა ღმერთი იგი ქალდეველთაჲ და ურთიერთას ჰმძლავრობენ, და ესე ყოველი მის მიერ მოიწია."

მაშინ მივიდა ერთი წარჩინებულთა მჴევალთაგანი, სახელით შროშანა და იხილა ამან წმიდა ნინო მუნ ესრეთ მყოფი, განკჳრდა და ჰკითხვიდა ვინაობასა. და ვითარცა ზედა-მიწევნით ისწავა მიზეზი მუნ მისლვისა მისისაჲ, ფრიადითა ცრემლითა აღვსებული მის თანა წარსლვასა ეტყოდა წინაშე დედოფლისა. ხოლო მან არა ინება მის თანა წარსლვაჲ. არამედ შემდგომად სამისა დღისა შევიდა ქალაქად და მიჰმართა წალკოტსა მეფისასა და პოა მუნ მცირე სახლი, რომელსა შინა იყოფებოდა დედაკაცი, სახელით ანასტასოს. აღდგა და მიეგება მას და შეიტკბო, ვითარცა მეცნიერი დაჰბანა ფერჴნი და სცხო ზეთი და მოართუა საზრდელი. და ცხრასა თუესა იყოფებოდა მის თანა. ხოლო დედაკაცი იგი იყო უშვილო, და ფრიად მწუხარე იყო ქმარი მისი. და ღამესა ერთსა იხილა ნეტარმან ნინო კაცი ბრწყინვალე, რომელმან ჰრქუა:
"შევედ სამოთხესა მაგას ხესა ქუეშე ყუავილოვანსა და აღიღე მიერ მიწაჲ და აჭამე კაცსა მაგას და იქმნეს შვილიერ".
ხოლო მან ყო ეგრეთ.

 და შემდგომად ამისსა ესხნეს ძეებ და ასულებ და იხარებდა კაცი იგი.

 ხოლო ხე იგი იყო კჳპაროზი და ქუეშე მისსა მრავალ-ფერი ყუავილი.

 და კუალად იხილა ღირსმან მან ჩუენებით, რამეთუ მოვიდიან მფრინველნი  და განიბანნიან წყალსა მას შინა მდინარესა მტკურისასა და მოვიდიან  და ხესა მას ზედა შეკრბიან და ქუეშე მისსა ყუავილთა მოისთულებდიან. მაშინ  მიუთხრა ჩუენებაჲ ესე შროშანას და ასულსა აბიათარ მღდლისა ჰურიისასა, რამეთუ მათდა შემეცნებულ იყო და მრავალგზის მოვიდიან მისსა და ისმენდიან სიტყუათა მისთა ტკბილთა, რამეთუ სიდონია სწავლულ იყო სჯულსა მოსესსა და წინაწარმეტყუელთასა; და მამაჲ მისი აბიათარ მღდელთ-მოძღუარი იყო ჰურიათაჲ და ფილოსოფოსობითა შემკულ, რომელმან-იგი ფრიად იღუაწა ჭეშმარიტებისათჳს ნინოჲს თანა, რომელი-იგი ჟამსა თჳსსა მიგითხრა.

ხოლო ვითარცა წმიდამან ნინო ჩუენებაჲ იგი მიუთხრა, სიდონია აღიძრა ცრემლით და თქუა:
"ყოვლად უცხოო და შორით მოსრულო და ჩუენდა მომართ საღმრთოო ნიჭო, შენ მიერ ეგულების შემოქმედსა განათლებაჲ სულთა ჩუენთაჲ. და შენ მიერ იცნან ღმერთი ყოველთა ერთა. და რომელნი არიან ტყუეობასა შინა ეშმაკისასა, ადრე განთავისუფლდენ."

ესრეთ აღუჴსნა ჩუენებაჲ იგი კეთილმან მან დედაკაცმან. ხოლო ნინო წარვიდა მაყუალთა მათ შინა, რომელნი-იგი დგეს შორის სამოთხესა მას მახლობელად კჳპაროზთა მათ, რომელნი-იგი სახედ ტალავარისა გარდაფენილ იყვნეს და ჰფარვიდეს მას. და მუნ შინა აღასრულნის ლოცვანი თჳსნი. ამათ მაყუალთა შინა შევიდა ღირსი ნინო და აღიპყრნა ჴელნი და მადლობაჲ შეწირა ღმრთისა და ილოცა, რაჲთა მისცეს მას მეცნიერებაჲ ღმრთეებისა მისისაჲ. ხოლო იყო მოქალაქობაჲ მისი და მოღუაწებაჲ ცრემლითა ლოცვაჲ და საწადელ და საშუებელ მარხვაჲ, და სამოსელი მისი დაბებკული ბალნისაჲ, და სარეცელ მისსა ძაძა[ჲ] დარეცილი მიწასა ზედა. ესევითარითა მოღუაწებითა დაადგრა მაყუალთა მათ შინა ექუს წელ და ჰკურნებდა სნეულთა.

 და ესმა კაცსა ვისმე წარჩინებულსა, რომლისა ძე სნეულ იყო.

 ხოლო მან აღიქუა საყუარელ, იგი ძე ვისი და მიჰგუარა წმიდასა ნინოს და ევედრებოდა განკურნებად. ხოლო ღირსმან მან ღმრთისა შეწევნასა მოუწოდა და სარეცელსა თჳსსა მიაწვინა და ქრისტეს-მიერიჯუარი ზედა გამოსახა. და ილოცა და, მყის აღდგა ყრმაჲ იგი მრთელი და უვნებელი, და მისცა იგი მამასა მისსა.

და კუალად ასული დედაკაცისა ვისი-მე ვნებული განკურნა. და მიიწია ჰანბავი ესე წინაშე დედოფლისა. და ვინაჲთგან იგი-ცა ესევითარითა სენითა შეპყრობილ იყო, მეყსეულად მიავლინა მისსა ვედრებით, რაჲთა მივიდეს მისსა. ხოლო ღირსმან მან პატივისამან სამეუფოჲ იგი ბრძანებაჲ არად მიითუალა, რამეთუ მდაბალ იყო გონებითა. ხოლო სენთა მათგან ფიცხელთა შეპყრობილმან იძულებით ზუაობითი მეფობისა პატივი დაუტევა დედოფალმან და უცხოჲსა მის და მდაბლისა მირბიოდა და ვითარცა მიიწია იგი წმიდისა მის, კურნებასა ევედრებოდა.

ხოლო იგი ეტყოდა:
"ჵ დედოფალო, მე დედაკაცი ვარ უცხო და უნდოჲ ჴორცთა შინა მყოფი; და არა ძალ-მიც კურნებად, გარნა  თაყუანის-ვსცემ და ვქადაგებ, რომელი-იგი არს დამბადებელი ყოველთა და მკურნალი სულთა და ჴორცთაჲ. უკუეთუ თაყუანი-სცე მას და ღმრთად აღიარო, უეჭუელად მიემთხჳო კურნებასა".
და დედოფალი ეტყოდა:
"უკუეთუ განვიკურნო, პირველი იგი დაუტეოო ცთომაჲ და ვითარცა მრქუა შენ, ვყო ეგრეთ".
ხოლო ნეტარმან ნინო მიაწვინა ცხედარსა ზედა თჳსსა, და აღიპყრნა ჴელნი და ილოცვიდა ესრეთ მეტყუელი:
"უფალო იესუ ქრისტე, ღმერთო ჩუენო, რომელმან შეხებითა სამოსლისა შენისაჲთა განჰკურნე წიდოვანი იგი დედაკაცი, ეგრეთ-ვე მოვედინ წყალობაჲ შენი და მადლი შეწევნისა შენისაჲ გარდამოგჳვლინე ჩუენ ზედა".
და ესრეთ რაჲ ილოცა, ყოვლითურთ განკურნებული წარავლინა სახედ თჳსად და იხარებდა. ხოლო დედოფალმან იხილა რაჲ მსწრაფლი იგი კურნებაჲ მისი, ფრიადი სასყიდელი მიართუა ნაცვალად კურნებისა.

ხოლო ღირსმან ნინო ჰრქუა:
"ესე ჩემდა არად საჴმარ არს აწ, რამეთუ ზეცისა ნიჭთა და პატივთა მოველი. და თუ გნებავს შენ სრული კურნებაჲ, თაყუანის-ეც ღმერთსა შემოქმედსა შენსა და დამბადებელსა ყოველთასა".
და შემოიხუნა შორის საღმრთონი სწავლანი, ვითარნი ჯერ-იყვნეს მითხრობად ჟამსა მას.

ხოლო დედოფალი ლმობიერ იქმნა და განკჳრდა ტკბილთა მათ სწავლათა ზედა ნინოჲსთა და განათლებული გონებითა სახედ თჳსსა მიიქცა. და აუწყა მეუღლესა თჳსსა მსწრაფლი იგი კურნებაჲ და ძალი იგი ღმრთისა მის, რომელსა ქადაგებს უცხოჲ იგი. და ყოველი, რომელი ესმინა მისგან, აუწყა და ევედრებოდა, რაჲთა იგი მხოლოჲ უწყოდის ღმრთად ჭეშმარიტად. ხოლო მეფემან მირიან მეუღლესა ზედა თჳსსა ქმნილი იხილა ღმრთისა საკჳრველებაჲ და დაუკჳრდა ფრიად ესრეთ მეყსეულად განკურნებაჲ მისი და უვნებელობაჲ.

კუალად სხუასა ჟამსა მცირე ძე მეფისა შეპყრობილ იქმნა ფიცხლად  სენითა მჴურვალებისაჲთა, რომლისა უბრძანა დედოფალმან, რაჲთა  მიჰგუარონ ღირსსა ნინოს. და ევედრებოდა განკურნებად მისსა.

ხოლო წმიდამან ჩუეულებისაებრნი ლოცვანი ზედა დაასხნა და ვედრებაჲ  შეწირა უფლისა, და ყოვლითურთ განკურნებული მისცა დედასა თჳსსა.

ამისსა შემდგომად დაემოწაფა დედოფალი ნანა ღირსსა ნინოს სხუათა  თანა წარჩინებულთა მჴევალთა მისთა. და მარადის ისმენნ სწავლათა  მისთა და მოძღურებათა. და ვითარცა სასწაულნი იგი დღითი-დღე აღესრულებოდეს წმიდისა მის მიერ და განითქუმოდეს ურიცხუნი იგი  კურნებანი.

და კუალად მთავარი ვინმე სპარსი მოვიდა მეფისა, სახელით ხუარა, რომელი-იგი იყო დედის ძმა დედოფლისა. ესე ვნებულ იყო სულისაგან ბოროტისა და ფრიად იგუემებოდა მრავლით ჟამითგან, და ევედრებოდა განკურნებად ღირსსა ნინოს. ხოლო მეფემან-ცა მიუმცნო ურწმუნოებით და ორგულებით და ჰრქუა:
"რომლისა ღმრთისა ძალითა ჰყოფ შენ კურნებათა, ნუუკუე ხარ შენ ასული არმაზისი ანუ შვილი ზადენისი, და ვინაჲთგან უცხოებით მოხუედ, მოგანიჭეს შენ ძალი კურნებისაჲ. დაღაცათუ ჰაერთაგან შეიმუსრნეს, გარნა ეგრეთ-ცა ცხოველ არიან. აწ იყავ ჩემ მიერ ფრიად პატივ-ცემულ, ვითარცა დედამ ძუძე ჩემი და უკუეთუ განკურნო მთავარი ესე, მრავალი სიმდიდრე მოგანიჭო შენ და იყო ყოველთა მიერ სახელოვან და დიდ ამას ქალაქსა შინა ჩემსა".

ხოლო ნეტარმან ნინო მიუგო და ჰრქუა:
"შენ უკუე, მეფე, ცხონდი სიტყჳთა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა, რომელი-იგი არს შემოქმედი ცათა და ქუეყანისა და ყოველთა დაბადებულთაჲ; რომელმან-იგი გამოაბრწყინვოს ნათელი ჭეშმარიტი გულსა შინა შენსა, რომელი-იგი მაღალთა შინა მყოფ არს და მდაბალთა ხედავს; რომლისა ჴელთა შინა არს სული ყოველთაჲ და ცხორება და სიკუდილი. და ვესავ მას, რამეთუ ახლოს არს მოქცევაჲ შენი მისსა და შენ არა უწყი, რამეთუ არს ქალაქსა ამას შინა შენსა სამოსელი უფლისა მის ჩუენისა იესუ ქრისტესი და მით იქმნებიან სასწაულნი ესე და კურნებანი და ძალნი, და სხუანი ურიცხუნი ყოფად არიან, და განიკურნოს მთავარი-ცა ესე სახელითა მისითა წმიდითა."

 მაშინ მიიყვანეს მთავარი იგი და თანა მიჰყვა დედოფალი-ცა. და შეიყვანა იგი ხეთა მათ ქუეშე კჳპაროზთა. და ჰრქუა ნეტარმან ნინო:
"უკუეთუ გრწამს უფალი იესუ ქრისტე, ჭეშმარიტი იგი ღმერთი, განსთავისუფლდე ვნებისა მაგისგან შენისა".
ხოლო მან მიუგო:
"მრწამს, რომელსა-იგი შენ ესავ, ოდენ შემძლებელ არს იგი განკურნებად ჩემდა".

 მაშინ წმიდამან უბრძანა სამგზის თაყუანის-ცემაჲ აღმოსავალით და აღსაარებად  სახელსა წმიდისა სამებისასა და მერმე მიაქცია დასავალით  და სამგზის ათქუმია: "ვიჯმნი შენგან, ეშმაკო, და ყოველთა საქმეთა შენთაგან".
და მიხედა მას თუალითა და თქუა:
შეგრისხენ უფალმან, ეშმაკო".
და მეყუსეულად ივლტოდა მისგან ეშმაკი და განთავისუფლდა ვნებისა მისგან.

 ხოლო ცნა რაჲ მეფემან, ვითარმედ ქრისტესა ათაყუანა მთავარი იგი, განრისხნა და ბორგდა ფრიად ნინოჲსთჳს და ნანა დედოფლისა.

და აღდგა და განვიდა ნადირობად და იტყოდა:
"შემო-რაჲ-ვიქცე, შური ვიძიო მათგან შეურაცხებისათჳს ღმერთთა ჩემთაჲსა".
და ვითარცა განვიდა იგი მთასა ზედა თხოთისასა, ჟამსა სამხრისასა დაუბნელდა მას განგებულებითა ღმრთისაჲთა ვითარცა-იგი პირველ პავლეს. და ვითარცა ვერ შემძლებელ იყო იგი სლვად, ჴმობდა იგი მონათა მიმართ და მთავართა, ვითარმედ:
"დაბნელდეს თუალნი ჩემნი, ხოლო თქუენ ხედავთ-ა ნათელსა?"
ხოლო იგინი ეტყოდეს:
"ბრწყინვალედ ვხედავთ ჩუენ ნათელსა მზისასა".
ჰრქუა მათ:
"ევედრენით ზადენს და არმაზს, რაჲთა განმინათლონ მე".
ხოლო ყოველნი იგი ერთობით ჴმობდეს სახელსა მათსა და არარაჲ სარგებელ ეყო მას. მერმე მოეგო გონებასა და თქუა გულსა შინა თჳსსა:
"შეუვრდე ჯუარ-ცუმულსა მას, რომელსა-იგი ქადაგებს უცხოჲ იგი დედაკაცი და ჰყოფს კურნებასა  სახელითა მისითა."

მაშინ ჴმა-ყო და თქუა:
"ღმერთო ნინოჲსო, რომელი ხარ ღმერთი ჭეშმარიტი, განმინათლე სიბნელე ესე ჩემ ზედა მდებარე და გამომიბრწყინვე მე ნათელი, რაჲთა აღვიარო სახელი შენი წმიდაჲ და გადიდებდე შენ".
ხოლო სახიერი იგი და კაცთ-მოყუარე ღმერთი, რომელი ეძიებს მოქცევასა კაცთა ცხორებისათჳს, მყის მოფინა ნათელი და განანათლა ბნელი მეყსეულად. აღიპყრნა ჴელნი აღმოსავალით, ღაღად-ყო და თქუა:
"ჭეშმარიტად შენ ხარ ღმერთი ჭეშმარიტი და შენ ხარ ღმერთი ღმერთთაჲ და უფალი უფლებათაჲ, რომელმან შეჰქმნენ ცანი და ქუეყანაჲ და შენ აღგიარებ და შენ თაყუანის-გცემ, რომელმან მიჴსენ ჭირისა ამისგან. და მრწამს, რამეთუ გინებს ჴსნაჲ ჩემი. და მიერითგან თაყუანის-ვსცემ პატიოსანსა ჯუარსა შენსა.

და უბრძანა ყოველსა-ვე ერსა, რაჲთა მიიღონ ქვაჲ და ჴელითა თჳსითა შექმნა ადგილსა მას, სადა-იგი პოა ნათელი, ეგუტერი მცირე ჯუარის სახედ და ვიდრე აქამომდე ჩანს ნაქმარი იგი. ხოლო სამხრით კერძო ადგილისა მის სიახლესა შენ არს ეკლესიაჲ სახელსა ზედა მთავარ-მოწამისა გიორგისსა.

და შემდგომად ამისსა წარვიდა აღვსებული სიხარულითა და შემკული ქრისტეს სარწმუნოებითა. და წინა წარავლინა მახარებელი საქმისა მისთჳს. და ვითარცა მიეახლა ქალაქსა მას სამეუფოსა, წინამოეგებვოდა ერი ყოველი და თჳთ დედოფალი-ცა ნანა. და ერთბამად ყოველნი ადიდებდეს ღმერთსა.
და ვითარცა შევიდა მეფე პალატად, თქუა:
"სადა არს უცხოჲ იგი დედაკაცი, დედა ჩემი, რამეთუ ღმერთსა, რომელსა იგი ქადაგებს, იგი არს ჭეშმარიტი მჴსნელი ჩემი".
და ღირსისა მის ნინოჲს მიმართ მიისწრაფდა და ჴმობდა და იტყოდა:
„მრწამს ამიერითგან, მოციქულო ჭეშმარიტისა ღმრთისაო, რამეთუ იგი არს ჭეშმარიტი ღმერთი და უფალი, რომელსა-იგი შენ ჰქადაგებ. და მას ვესავ და მას თაყუანის-ვსცემ".
და ევედრებოდა, რაჲთა გამოუსახოს სახე ეკლესიისა[ჲ].

მაშინ ახალმან ბესელიელ და მის მიერისა მადლისა წარმომაჩინებელმან სახე ეკლესიისაჲ დაუსხა. და აღაშენეს საღმრთო ტაძარი სახელსა ზედა წმიდისა ღმრთის-მშობელისასა. და კუალად უბრძანა მეფემან აღშენებად სხუაჲ ტაძარი შორის სამოთხეს. მას, სადა-იგი მდგომარე იყო ხე იგი კჳპაროზი სურნელი და ქუეშე ყუავილოვანი;  და ვითარცა შურებოდა ყოველი იგი ერი მოსწრაფედ, უბრძანა მოკუეთად მეფემან ხე იგი კჳპაროზი, რაჲთა შექმნან იგი სუეტად ტაძრისა მის. ხოლო აქან მელოდენ სიტყუაჲ ესე და თქუენ ისმინეთ საწადელი ესე თხრობაჲ.

რაჟამს-იგი ინება ღმერთმან ჴსნაჲ კაცთა ნათესავისა, გარდამოავლინა ძე და სიტყუაჲ თჳსი, და ჴორცნი შეიმოსნა წმიდისაგან ქალწულისა და კაცთა თანა იქცეოდა ჟამთა ოცდაცამეტისა წლისათა.
და აღასრულებდა ნიშთა და სასწაულთა ბუნებათა უაღრესთა.
ხოლო ჰურიათა ნათესავნი მღდელნი და მწიგნობარნი შურითა განიხერხებოდეს.
ხოლო იყვნეს მას ჟამსა მცხეთასა-ცა შინა სამღდელონი ტომნი ჰურიანი და პასექსა მას წლითი-წლად აღვიდიან იჱ(რუსა)ლ(ი)მს სიტყჳს ყოფად და დამტკიცებად სჯულსა მოსესსა, რაჲთა არა დაიჴსნას იგი. და ოდეს-იგი ენება ჯუარითა ვნებაჲ შემოქმედსა მას ყოველთასა, მას ჟამსა უმეტეს აღაბორგნა ეშმაკმან ჰურიანი და მიუწერეს მცხეთელთა მათ იჱ(რუსა)ლ(ი)მით, ვითარმედ:
"კაცისა მის მიმართ, რომელსა ჰრქჳან იესუ, განქარდა სჯული მოსესი და დაიჴსნნეს ყოველნი წესნი ჩუენნი და ყოველნი კაცნი მისდა შედგომილ არიან. აწ მოვედით და შეგუეწიენით, რაჲთა შური ვიძიოთ მას ზედა და რაჲთა სჯული მამათა ჩუენთა დავიცვათ და დავამტკიცოთ."
მაშინ სჯულის-მეცნიერთა მათ გამოირჩიეს ელიოზ მღდელი კაცი ბრძენი და მეცნიერი და წარგზავნეს იჱ(რუსა)ლ(ი)მს. ხოლო დედაჲ ელიოზისი მოხუცებული და ფრიად ბრძენი და გონიერი, და იყო ასული მისი, დაჲ ელიოზისი, ქალწული და შემკული ღმრთის-მოშიშებითა. და  წარ-რაჲ-ვიდოდა ელიოზ, მოიკითხა დედამან მისმან და ჰრქუა: "შვილო, აჰა ესერა წარხუალ წოდებასა მას, რომელსა ზრახვენ მღდელთ-მოძღუარნი და ფარისეველნი კაცისა მისთჳს მართლისა; ნუ-მცა შერთულ ხარ მათ თანა, რამეთუ იგი არს მოსწავებული წინაწარმეტყუელთაჲ და იგი არს წარმართთა ცხორებაჲ საუკუნოჲ."
და კუალად დაჲ იგი მისი ვითარცა მისცემდა მოკითხვასა, ჰრქუა:
"ძმაო სასურველო, ღირს იქმნები შენ ხილვასა კაცისა მის მართლისასა, რომელსა ჰრქჳან იესუ, და ნეტარ ხარ შენ და გევედრები მე, რაჲთა რასა-ცა შეხებულ იყვნენ ჴელნი მისნი წმიდანი, ანუ თუ სამოსელთა მისთა შეხებულ იყვნენ, უკუეთუ მოიტანო, ნეტარ ვიყვნეთ".
ესე რაჲ ჰრქუა მას, წარვიდა და ვითარცა მიიწია იჱ(რუსა)ლ(ი)მს, შეკრებულ იყო ერი ჰურიათაჲ და დაემტკიცა  ჯუარ-ცუმაჲ ქრისტესი. ხოლო არასადა ეზიარა განზრახვასა მათსა, არამედ შორს დგა იგი და მისთანანი იგი. და მივიდეს იგინი ხილვად იესუსსა, ვითარცა-იგი წერილ არს სახარებასა შინა, ვითარმედ:
"იყვნეს ვინმე წარმართთაგანნი-ცა, რომელნი აღმოსრულ იყვნეს იერუსალიმად დღესასწაულსა მას. ესენი მოვიდეს ფილიპესსა, რომელი იყო ბეთსაიდათ გალილია[ჲ]სათ და ეტყოდეს: "უფალო, გუნებავს იესუჲსი ხილვაჲ.“
მოვიდა ფილიპე და ჰრქუა ანდრიას. ესენი იყვნეს ელიოზ და მისთანანი წარმართთაგან მოსრულნი. ხოლო ვითარცა აღესრულა ნეფსითი ვნებაჲ მაცხოვრისაჲ, მიხუდა წილითა კუართი უფლისა ჩუენისაჲ ელიოზს, ვითარცა წერილ არს:
"განიყვეს სამოსელი ჩემი და კუართსა ჩემსა ზედა განიგდეს წილი".
ხოლო მას ჟამსა ჯუარ-ცუმისასა, ოდეს ლუსმარსა ჰკრა კუერი მტარვალმან ჴელთა ზედა უფლისათა. ჟამსა მას მიიწია ყურთა ელიოზის დედისათა და ჴმა-ყო ძლიერად აღძრულმან სულისაგან და თქუა:
"ამიერითგან მშჳდობაჲ, შენდა მეფობაო ჰურიათაო, რამეთუ მოჰკალთ უფალი მოსრული მაცხოვრად და იქმნენით მტერ შემოქმედისა."
და ამას ზედა შეისუენა მას-ვე ჟამსა. არა თუ იყო-ღა მაშინ მეფობაჲ ჰურიათაჲ, გარნა წარწყმედასა მათსა მოასწავებდა, ვითარცა წერილ არს:
"აჰა ესერა დაუტევნეთ სახლნი თქუენნი ოჴრად-ო".
ამისსა შემდგომად წარმოვიდა ელიოზ იჱ(რუსა)ლიმით სახედ თჳსად და დაჲ იგი მისი მიეგება და მოეხჳა ქედსა. ხოლო ელიოზ გამოიღო  კუართი იგი საუფლოჲ და მისცა მას და ჰრქუა:
"აჰა რომლისა-იგი გსუროდა, მიიღე კუართი მისი."
ხოლო ვითარცა მიიღო დედაკაცმან მან კუართი იგი უფლისაჲ, რამეთუ შეკეცილი იყო იგი, და იმთხჳა რა პირსა და დაიდვა მკერდსა და ჴმა-ყო ცრემლით და აღმოუტევა სული.
მაშინ აღიძრნეს ერნი უცხოსა მას ზედა სასწაულსა და იქმნა შფოთი დიდი და ამცნეს მეფესა მის ჟამისასა ადრეკის, ხოლო მას ენება, რაჲთა გამოუღოს კუართი იგი. ხოლო დაჰჴსნა იგი ზარმან მის მკუდრისამან, რამეთუ მაგრიად ეპყრა იგი მკერდსა ზედა. ხოლო ელიოზ შიშითა შეპყრობილმან დაჲ იგი საყუარელი და წმიდაჲ კუართითურთ დაჰკრძალა მიწასა შინა. და მეყსეულად აღმოჴდეს მის ზედა ხენი იგი კჳპაროზნი, და აღმოეცენა ხესა მას ქუეშე ყუავილი მრავალ-ფერი და სურნელი.

ხოლო აწ პირველსა-ვე სიტყუასა მოვიდეთ. ვითარცა მოჰკუეთეს ხე იგი კჳპაროზი, გამოსცა სულნელებაჲ მიუთხრობელი, და შეჰმზადეს სუეტად, ვითარცა ბრძანებულ იყო მეფისა მიერ და ენება აღმართებაჲ არა მას-ვე ადგილსა, სადა-იგი მოეკუეთა, არამედ სხუასა ერთკერძოსა ტაძრისასა. და მოვიდა მეფე და ყოველი ერი და ფრიადითა ღონის-ძიებითა ჴელ-ყვეს აღმართებაჲ მისი და ვერ შეუძლეს, რამეთუ საღმრთოჲ ძალი აყენებდა. და მოიწია ღამე და წარვიდა მეფე და ყოველნი ერნი განკჳრვებულნი. ხოლო ნეტარი ნინო დგა მას ღამესა მახლობელად სუეტისა მის და ილოცვიდა. და იხილა ჭაბუკი ერთი ნათლითა შემოსილი.

და ნინო[ჲ]ს-ვე გუერდით დგეს შროშანა და სიდონია, და იხილეს მათ-ცა, და ეტყოდეს ნინოს:
"რაჲ არს ხილვაჲ ესე?"
ხოლო მან ჴელი განუხარა და უბრძანა განშორებაჲ. და კაცმან მან ნათლითა შემოსილმან აღჰმართა ძელი იგი აღმართებით ადგილსა მას, სადა-იგი პირველ მდგომარე იყო. და ორ კაც ოდენ სიმაღლესა დადგა იგი და გამოსცემდა ბრწყინვალებასა და ფრიადსა სულნელებასა. და ვითარცა იქმნა ცისკარი, გამოვიდა მეფე ურვეული სუეტისა მისთჳს და მოეახლა ადგილსა მას და ეყნოსა სული სულნელებისა მიუთხრობელი. და იხილა ხილვაჲ საშინელი და ელვარებაჲ ბრწყინვალე, და სუეტი იგი მაღლად ზე-მდგომარე და იწყო შემოკრებად ერისა სიმრავლემან და ყოველი ქალაქი და თჳთ მეფე და დედოფალი ცრემლითა ილტობოდეს. და ვითარ-იგი ხედვიდეს ყოველნი, სუეტი იგი ნათლით შემოსილი მცირე-მცირე ჩამოვიდოდა და ძირთა-ვე მისთა ზედა დაემყარა და შეეძერწა ყოვლითურთ შეუხებელად ჴელთაგან კაცთაჲსა. და აღივსნეს ყოველნი შიშითა და სიხარულითა და ერთ-ჴმობით ადიდებდეს ღმერთსა ნინოჲსსა. და მიერითგან იქმნებოდეს ძალნი და სასწაულნი.

მას ჟამსა იყო ვინმე ჰურიაჲ შობითგან ბრმაჲ. მოვიდა და შეეხო სუეტსა მას და აღეხილნეს თუალნი მისნი. და მოვიდა სარწმუნოებად ყოველთა სახლეულთა მისთა თანა. კუალად მთავრისა ვისმე წარმართისა ძე მრავალ ჟამ მდებარე იყო ცხედარსა ზედა, რომლისა ასონი უძრავ ქმნილ იყვნეს და დაჴსნილ ეშმაკისაგან. ესე მოიღო დედამან მისმან წინაშე სუეტისა მის და ევედრებოდა ნეტარსა ნინოს, რაჲთა ილოცოს ძესა მისსა ზედა და განკურნოს. ხოლო ღირსსა მას შეეწყალა დედაკაცი იგი და დასდვა ჴელი სუეტსა მას, და მერმე შეახო ყრმასა მას და ჰრქუა:
"უკუეთუ გრწმენინ იესუ ქრისტე, ძე ღმრთისაჲ, განიკურნო გუემულებისაგან".
ხოლო ყრმა[ჲ] იგი ჴმობდა:
"მრწამს, წმიდაო ღმრთისაო."


მაშინ უპყრა ჴელი და აღადგინა მრთელი და მისცა დედასა თჳსსა.

ხოლო მას-ვე ჟამსა შინა შიში დიდი დაეცა ყოველთა მათთჳს სასწაულთა, რომელნი იქმნებოდეს სუეტისა მისგან ბრწყინვალისა. მაშინ მეფემან შექმნა გარემოჲს სუეტისა მის საბურველი და დაფარა ხედვისაგან.

 და ეგრეთ გარეშესა მას შეემთხჳვნიან და განიკურნიან, ვითარითა-ცა ვინ შეპყრობილ იყვნიან უძლურებითა.

ხოლო პირველ ათისა წლისა მირიან მეფისა ყოველთა უფალმან წყალობა ყო ჰრომთა ზედა და ბერძენთა, და ზეგარდამო წოდებითა გამოაჩინა მეფე მორწმუნე კოსტანტინე და დედაჲ მისი ელენე დედოფალი.

 და ნათელ-იღეს სახელსა ზედა ქრისტესსა ყოველმან-ვე ერმან და პალატმან მისმან ამაღლებითგან უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა სამას მეათურამეტესა წელსა და ამაღლდა რაჲ ქრისტეანეთაჲ. ხოლო დიდმან და მოციქულთა სწორმან და მიმსგავსებულმან კოსტანტინე დიდად იღუაწა და წარავლინა დედაჲ თჳსი იჱ(რუსა)ლიმად ძიებად პატიოსნისა ჯუარისა, რომელი-ცა პოა მან ჯერ-ჩინებითა ღმრთისაჲთა და აღაშენნა წმიდანი ტაძარნი საუფლონი. ხოლო მას ჟამსა შინა ოდეს-იგი პატიოსანი ჯუარი აღმოგჳბრწყინა ქრისტემან ღმერთმან თჳსითა მადლითა დედოფლისა ელენეს მიერ მჰთიებით მსგავსად-ვე მისსა, ამას ჟამსა მცხეთას თჳსი დაფარული წმიდაჲ სამოსელი გამოაბრწყინვა, რომელსა ზედა სუეტი ნათლისაჲ იხილვებოდა და კურნებანი მრავალნი იქმნებოდეს; და ჰრომთა და ბერძენთა ზედა იქმნა მეფე მორწმუნე კოსტანტინე.

ეგრეთ-ვე მას-ვე ჟამსა მეფე იქმნა ზეგარდამო განსწავლული კეთილად და სათნოდ ღმრთისა მორწმუნე მეფე მირიან.

მაშინ ვითარცა განსრულდა შენება ეკლესიათაჲ და არღარა იყო ნაკლულევანებაჲ, გარნა ხოლო მღდელნი. და წარავლინნა მოციქულნი საბერძნეთს მეფისა მიმართ და ითხოვნა სჯულის-მდებელნი, ხოლო ვითარცა მიიწივნეს მოციქულნი იგი, განიხარა კოსტანტინე მეფემან და მრავლითა პატივითა პატივ-სცა და წარაყოლა მათ თანა ევსტათი ანტიოქელი პატრიაქი, კაცი ყოვლითა სიბრძნითა სავსე, რომელმან ნიკიისა კრებასა დაამტკიცა მართალი სარწმუნოებაჲ. ხოლო ვითარცა მიიწია პატრიაქი სანახებთა ქართლისათა და თანა ჰყვა ძელი ცხორებისაჲ და ხატი უფლისაჲ და ყოვლად წმიდისა ღმრთის-მშობელისაჲ. მოეგება მას მეფე და ყოველნი-ვე ერნი და მთავარი მისნი და დიდითა პატივით აღიყვანეს პალატად. და მიიღეს კურთხევაჲ მეფემან და დედოფალმან და ყოველმან ერმან. და წმიდასა ნინოს მიუძღუანა ნეტარებაჲ და მისცა წიგნი ელენე დედოფლისაჲ მიწერილი მისდამი პატივით. და ხვალისა დღე მოუწოდეს მეფემან და წმიდა ნინო პატრიახსა და სამღდელოთა და ნათელ-იღო მეფემან და დედოფალმან და ყოველთა მთავართა და ყოველმან ერმან. და აკურთხნა ეკლესიანი და დაამყარნა საკურთხეველნი და ყო სატფურებაჲ. და დაასხნა ჴელნი მთავარ-ებისკოპოსად ღირსსა იოვანეს. და ასწავა სჯული მეფესა და ყოველსა ერსა. ხოლო მკჳდრ იყვნეს მცხეთას შინა მრავალნი სულნი ჰურიანი, რომელთა მღდელთ-მთავრად იყო მაშინ აბიათარ, რომელი ზემო ვაჴსენეთ, და მიიყვანა იგი წინაშე პატრიაქისა მეფემან და ჰრქუა:
"ჵ აბიათარ, ღმერთმან გჳჴსნნა წმიდისა ნინოჲს მიერ კერპთა მონებისა და საცთურთა მათთაგან და ნათელ-გჳღებიეს ჴელითა პატრიაქისაჲთა სახელსა ზედა უფლისა იესუ ქრისტესა.
აწ რაჲ გნებავს თქუენ, ჰურიანო?"
მაშინ მიუგო აბიათარ და ჰრქუა:
"მეფეო. ვითარცა უწყიან მთავართა შენთა და ყოველმან ამან ქალაქმან, ნათესავნი ვართ ბენიამენისნი და სჯულსა მოსესსა სწავლულ და ფრიად წურთილ წერილთა წინაწარმეტყუელთასა და მეცნიერ ყოველსა მათ მიერ ქადაგებულსა. და ყოველნი იგი ამისთჳს წამებდეს, ვითარმედ შეცვალებად იყო სჯული ესე ჩუენი და მოსლვად ღმერთი ქუეყანად და მსგავსებად კაცთა და ნათლის-ღებად და ჯუარ-ცუმად და სამარესა დადებად და აღდგომად მესამესა დღესა.
ხოლო მამათა მათ ჩუენთა განარისხეს შემოქმედი და გამოაჴუნეს თავნი მათნი წყალობისაგან ღმრთისა და ჰრომთა დაიპყრეს მეფობაჲ ჩუენი, რაჲთა ჩუენ ვიყვნეთ განბნეულ და მონებასა ქუეშე.
 ხოლო მე მივემთხჳე ებისტოლესა ნათესავისა ჩუენისასა პავლესა, რომელი-იგი შეუდგა მოციქულად ქრისტესა და გულისჴმა-ვყავ მით სჯულისა ჩუენისა განქარვებაჲ, გარნა არავინ იყო მასწავლელ ჩუენდა. და აწ ოდეს ინება ღმერთმან და მოავლინა ქუეყანასა ამას მოციქულად ნეტარი ნინო და ვიხილენ სასწაულნი უაღრესნი ბუნებისანი, რომელთა თქუენ-ცა მეცნიერ ხართ, მეფეო, და შეუდგა მას ასული ჩემი და აწ მე-ცა მზა ვარ ნათლის-ღებად სახელსა ზედა სამებისასა."

 და ვითარცა ესე ყოველი წარმოთქუა, განიხარა მეფემან. და ნათელ-სცა პატრიაქმან აბიათარს და ყოველსა ნათესავსა მისსა. და მისცა მეფემან დაბაჲ, რომელსა ეწოდების ციხედიდი და იყო საყუარელ წინაშე მისსა.

 ხოლო სხუანი ჰურიანი, რომელთა არა ნათელ-იღეს, განიბნივნეს მცხეთით და წარვიდეს. ხოლო ევსტათი პატრიაქმან დაამტკიცა მართლ-მადიდებლობაჲ და ასწავა წესი ეკლესიათაჲ და იჯმნა მეფისაგან და წარემართა ქუეყანად თჳსად. ხოლო მეფემან და სჳნკლიტიკოსთა მისთა მისცეს ასი სოფელი მოსასყიდელად წმიდისა მიჰრონისა.

ხოლო ამისსა შემდგომად აღვიდა წმიდაჲ ნინო მთასა მას, რომელი არს პირისპირ მცხეთასა, რომელსა ზედა დღეს შენ არს ეკლესიაჲ სუეტისა ცხოველისაჲ ჯუარი პატიოსანი. და მუნ ილოცვიდა და ევედრებოდა ღმერთსა. და ძირსა მის მთისასა წყალი აღმოაცენა და იქმნეს სასწაულნი და კურნებანი მრავალნი წყლისა მისგან. ხოლო ხე მთისა მის, რომელი განბრწყინდა ნათლისა მისგან, შექმნეს ჯურებად. მაშინ იხილვა სასწაული დიდი, რამეთუ ზეცით გამოჩნდის ჯუარი ცეცხლისა შემოსილი ვარსკულავებითა და ვიდრე ცისკრისა მოწევნადმდე დგის ზედა კერძო სუეტისა ცხოველისა. და შემდგომად ცისკრისა განუტევნის ელვანი. და წარვიდის ერთი აღმოსავალით და ერთი დასავალით. და ერთი იგი დაჰჴდის თავსა თხოთისასა და ერთი იგი მიიწეოდის ბოდეს.

ჯუარის სახე იგი დადგის წიაღ არაგუსა თავსა მის მთისასა, სადა-იგი წმიდამან ნინო წყაროჲ აღმოაცენა. და ესე მრავალგზის იქმნა. და განკჳრდა მეფე და ყოველი ერი. და აღაშენა მეფემან ერთი ეკლესიაჲ თავსა მის მთისასა, სადა ჯუარი იგი დადგის, და ერთისაჲ თხოთს და დაასუენნეს ჯუარნი იგი, ერთი ჯუარს და ერთი თხოთს და ერთი ბოდეს. ხოლო ჯუარი იგი ვაზისაჲ, რომელ მოიღო წმიდამან ნინო ჴელისაგან ყოვლად წმიდისა ღმრთის-მშობელისა, არს ჯუარსა მას შინა, რომელ დაასუენეს ჯუარსა პატიოსანსა ესე ჯუარნი განწესებისაებრ მეფისა წარიყვანნა ღირსმან იაკობ ფრიადითა სიმრავლითა ერისაჲთა და საკუმეველთა სულნელებითა და დაასუენნა ადგილთა მათ. ხოლო სუეტსა მას წინაშე ცხოველსა აღესრულებოდეს სასწაულნი მრავალნი და არავინ იკადრებდა კართა განხუმად თჳნიერ კჳრიაკისა. ხოლო კჳრიაკესა განახუნიან და მღდელთა შეწირიან საღმრთოჲ მსხუერპლი და ყოველნი სნეულნი განიკურნებოდიან და ერი პირისპირ მდგომარე ილოცვიდის, რამეთუ შიში დიდი და ზარი ფრიადი იყო ყოველთა ზედა და ყოველნი ადიდებდეს ღმერთსა.

კუალად ბრძანა მეფემან, რაჲთა ერთი ეკლესიაჲ აღაშენონ ერუშეთს, სადა-იგი არს ფიცარი ფერჴთა უფლისათაჲ. და ერთი ეკლესიაჲ მანგლის[ს], რამეთუ არს მუნ სამსჭუალი უფლისაჲ. ესრეთ წარემატებოდა მეფე სარწმუნოებითა და გლახაკთ-მოწყალებითა და მღდელნი და მღდელთ-მთავარი განმრავლდებოდეს.

ხოლო ნეტარმან ნინო იწყო ქადაგებად და თანა წარიტანა იაკობ მღდელი და დიაკონი და ერთი ერის-მთავარი ერითურთ მისით და დადგა  წობენეს. და მოუწოდა მთეულთა, ჭართლელთა და ფხონელთა, და  უქადაგა სარწმუნოებაჲ ჭეშმარიტი. ხოლო იგინი ლმობიერ იქმნნეს და  ნათელ-იღეს და დალეწნეს საკერპონი და აღაშენნეს ეკლესიანი. და ამისა შემდგომად წარვიდა ერწოს და ჟბალეთს და მოიყვანნა იგინი-ცა სარწმუნოებად და ნათელ-იღეს მათ-ცა. და მერმე ჩავიდა კახეთს და დადგა კაწარეთს და მოაქცივნა იგინი-ცა. მერმე გარდავიდა ქუელდაბას და მოუწოდა მთავართა კახეთისათა. ხოლო მათდა პირველ-ვე უწყებულ იყო სარწმუნოებაჲ ქრისტესი და ნათლის-ღებაჲ მეფისაჲ. და სიხარულით შეიწყნარეს სწავლაჲ მისი, მოიქცეს და ნათელ-იღეს ჴელითა მის-ვე იაკობ მღდელისათა.

 და მუნით მივიდა ბუდეს და მოვიდა მისსა დედოფალი კახეთისაჲ სუჯი და მის თანა მთავარნი და მჴედრები და მონა-მჴევალთა სიმრავლე. და წარმოუთხრნა მას ქრისტეს საიდუმლოჲსა განგებულებანი და ასწავა სიტყჳთა ტკბილითა სარწმუნოებაჲ ჭეშმარიტი და სასწაულნი იგი აუწყნა, რომელნი-იგი იქმნებოდეს ქალაქსა შინა მცხეთას სუეტისაგან ცხოველისა. ხოლო მათდა წინაწარ უწყებულ იყო ყოველი. ხოლო მათ სიხარულით შეიწყნარეს სწავლაჲ ნეტარისა ნინოჲსი და ნათელ-იღო დედოფალმან და ყოველთა მთავართა და მჴევალთა მისთა.

და ვითარცა ესრეთ სრულ-ყო ქადაგებაჲ მისი ნეტარმან ნინო და სრულ-ყო ღუაწლი თჳსი, ეუწყა სულისა მიერ წმიდისა განსლვაჲ მისი ჴორცთაგან. და მიწერა წიგნი მეფისა და მისცა დედოფალსა კახეთისასა სუჯის, რომელსა წერილ იყო ესრეთ:
"იესუს ქრისტეს მონასა ერთ-გულსა და აღმსარებელსა წმიდისა სამებისასა და თანა შეერთებულსა წმიდათა მეფეთასა მეფესა მირიანს გარდამოგივლინოს ღმერთმან ცუარი წყალობისაჲ ზეცით და ყოველსა პალატ-ბანაკსა ერისა შენისასა. და იყავნ მფარველ თქუენდა ჯუარი ქრისტესი და მეოხებაჲ ყოვლად წმიდისა დედისა მისისა. რამეთუ აჰა მე ესერა მოვლე ზოგი-რაჲმე ამის ქუეყანისაჲ და შეიწყნარეს ქადაგებაჲ ქრისტესი და მოიქცეს და ნათელ-იღეს და თაყუანი-სცეს დამბადებელსა ყოველთა[სა], და შენდა ჯერ-არს სიხარული, რამეთუ დღეთა შენთა შინა მოხედნა ღმერთმან თჳსთა დაბადებულთა და აღმოუბრწყინვა ნათელი თჳსისა მეცნიერებისა. აწ დაიცევით მართალი სარწმუნოებაჲ ქრისტესი, რაჲთა მის თანა ჰსუფევდეთ საუკუნოდ სასუფეველსა ცათასა: რამეთუ მე აჰა ესერა ვითარცა ერთი სოფლად შემოსრული განვალ ცხორებისაგან. და წარვალ გზასა მამათა ჩუენთასა. ჴსენებულ-მცა არს საუკუნოდ კეთილთა შინა ღმრთისათა დედოფალი სუჯი, რამეთუ მოვიდა ჭეშმარიტსა ქრისტეს სარწმუნოებასა და დამუსრნა კერპნი და მოუძღუა და მოიყვანნა ერნი ღმრთის-მსახურებად. და მოუწოდა ძმასა და ასულსა მისსა და კუალად არტერეონ მთავარსა და ასწავა მართალი სარწმუნოებაჲ. და ყოველთა ბუდეს შინა ნათელ-იღეს სახელითა მამისა და ძისა და წმიდისა სულისაჲთა. აწ წარმოგზავნეთ ჩემდა წმიდაჲ მამათ-მთავარი, რაჲთა მომცეს საგზალი სულისა საუკუნოჲ, რამეთუ მოახლებულ არს აღსასრული ჩემი."

და მიიღო რაჲ წიგნი იგი ნინოჲსი დედოფალმან სუჯი, სურვილითა აღძრული თაყუანის-ცემისათჳს სუეტისა ცხოველისა თჳთ მოსწრაფედ წარემართა, რაჲთა იხილოს და თაყუანის-სცეს ცხოველსა სუეტსა და ჯუარსა ცხოველსა. და ყოველსა მას სიშორესა გზისასა ფრჴივ ვიდოდა უჴამური და ცრემლითა დაალტობდა ქუეყანასა. და ვითარცა მოიწივნეს პირის-პირ სუეტისა ცხოველისა, იხილეს, რამეთუ წყალი იგი არაგჳ უმეტეს ზომისა დიოდა, რომელი ვერვინ მჴედართაგანმან წიაღ-ვლო. არამედ რომელნი-ცა შთავიდიან, გარე-ვე უკუნ იქცევიან დაყენებულნი სიმძაფრისაგან წყლისა მისგან დიდისა. ხოლო ვითარცა-იგი პეტრე მიმავალი უფლისა წყალთა ზედა ვიდოდა, ეგრეთ-ვე ამან დედაკაცმან სავსემან სარწმუნოებითა ქრისტესითა და სურვილითა სუეტისა ცხოველისაჲთა და მინდობილმან სარწმუნოებასა მას მარცულისა მდოგჳსასა აღიბეჭდა თავი თჳსი ჯუარითა ქრისტესითა და აღჴდა ჰუნესა.

ხოლო ხედვიდეს იმიერ კერძო მთავარ-ეპისკოპოსი იოვანე და  ყოველი ერი. და ვითარცა შევიდა წყალთა მათ შინა, მართლ უკუნ-იქცა  ამიერ და იმიერ წყალი იგი. ხოლო იგი განვიდა მშჳდობით. მაშინ მოეგება მას მეფე და მთავარ-ეპისკოპოზი. ყოველნი ერნი, შეპყრობილნი შიშითა და საკჳრველებითა. და შევიდა ეკლესიად წინაშე სუეტისა ცხოველისა და ილოცა ცრემლითა მჴურვალითა და შეწირა თავი თჳსი შვილითურთ და ყოველი მონაგები თჳსი და ქალაქი-ცა იგი მცირე ბართიანი და დაბაჲ იგი ბუდისი და იხარებდა სულითა.

მაშინ გამოიღო წიგნი იგი ნეტარისა ნინოჲსი და მისცა მეფესა. და წარიკითხა რაჲ იგი, აღივსო ცრემლითა და აღდგა და თანა წარიტანა მთავარ-ებისკოპოსი და დედოფალი-ცა ნანა. და ვითარცა მიიწივნეს და მოიკითხეს, მან მისცა მათ კურთხევაჲ უფლისა მიერი. ხოლო წმიდაჲ ნინო შეპყრობილ იყო სნეულებითა და უბრძანა იოვანეს წირვაჲ ჟამისა.

ხოლო მან შეწირა მსხუერპლი უფლისა და აზიარა ჴორცსა და სისხლსა ქრისტესსა, რომელი-იგი წარიძღუანა მან საგზლად საუკუნოდ. და შეჰვედრა სული თჳსი ჴელთა ღმრთისათა და წარვიდა საუკუნეთა კეთილთა.

ესრეთ შემკული მოციქულობისა მადლითა და ბრწყინვალე ქალწულებითა და განშუენებული სიმრავლითა ღუაწლთაჲთა და აღტჳრთული ტალანტთა სიმრავლითა წარმოუდგა წმიდასა სამებასა და მიართუნა ძღუნად სიმრავლენი ერთანი და ყუაწლთა მიერ განკაფული სოფლისა ამისგან სუფევად საუკუნოდ აღვიდა ოც და მეათხუთმეტესა წელსა ქართლს შემოსლვისა მისისასა. ხოლო დასაბამითგანთა წელთა ხუთი ათას რვაას ორმეოც და მეათხუთმეტესა. მაშინ მოვიდა მეფე და ყოველი ერის სიმრავლე გუამისა მიმართ მისისა დავრდომით და გოდებით, შიშით და ძრწოლით შეუვრდებოდეს. და სიმრავლისაგან ერნი დასთრგუნვიდეს ფერჴითა ურთიერთას და სნეულნი განიკურნებოდეს, რომელნი შეეხნენ ფესუსა სამოსლისა მისისასა. ხოლო მეფემან ძლით დააცხრო შფოთი იგი ერისაჲ და განიზრახა. რაჲთა გუამი მისი აღიყვანოს და დაჰკრძალოს მახლობელად სუეტისა ცხოველისა და ვითარცა  ჴელ-ყვიან აღებად გუამისა მის წმიდისა, ჴელნი მათნი უქმ იქმნიან და  ყოვლად ვერ უძლიან შეძრვად. მაშინ გულისჴმა-ყვეს და დაჰკრძალეს მას-ვე დაბასა შინა ბუდეს და ეკლესიაჲ აღუშენეს და ეპისკოპოსი განაჩინეს მის ზედა. ესრეთ პატივით და კრძალულებით პატივ-სცეს წმიდასა და ნეტარსა მოციქულსა და განმანათლებელსა ქართლისასა, კახეთისა და ჰერეთისასა, სამგზის სანატრელსა ღმრთივ დიდებულსა ნინოს.

ხოლო შემდგომად წმიდისა ნინოჲს ცხორებად საუკუნოდ მისლვისა  მეფემან კეთილად წარჰმართა ღმრთის-მსახურებაჲ და იქცეოდა სიმდაბლითა, სიმშჳდითა, გლახაკთ-მოწყალებითა და მღდელთა პატივ-სცემდა და ეკლესიათა აშენებდა. და ესრეთ სათნოდ ღმრთისა მიიცვალა. და დაჰმარხეს მის მიერ აღშენებულსა ეკლესიასა სამთავროს.

შემდგომად მისსა ძემან მისმან რევ მიიღო მეფობაჲ და მან-ცა ყოვლითა ღმრთის-მოშიშებითა აღასრულა მეფობაჲ თჳსი. და იგი-ცა წარვიდა კუალსა მამათა მისთასა შემკული ღმრთისა სათნოებითა.

უწყებაჲ ჯერ-არს თუ მეფენი ქართლისანი ვიეთ ტომნი იყვნეს, რამეთუ ალექსანდრე მეფემან ვითარცა დაიმორჩილნა ყოველნი, მაშინ შემოვიდა ქართლს და იხილნა ნათესავნი სასტიკნი წარმართნი,რომელთა ჩუენ აჩათ-ბუნ-თურქად უწესთ, რამეთუ იხილვებოდეს იგინი ყოვლად უცხოდ კაცთა ბუნებისაგან, ვითარცა იყვნეს მჴეცნი რაჲმე საძულველნი. და ენება, რაჲთა-მცა აღფხურნა იგინი. ხოლო იყვნეს ციხენი მათნი მაგარნი და ვერ შეუძლეს ჟამსა მას აღფხურაჲ მათი. კუალად გამოვიდეს სხუანი ნათესავნი ქართველთანი და დაეშენნეს მუნ-ვე ქართლს.

და ვითარცა ყოვლგნით მოირჭუნა ალექსანდრე, კუალად მოვიდა ქართლად და შემუსრნა ციხე-ქალაქნი მათნი. და რომელნი-მე მოსრნა და რომელნი-მე წარიოტნა. ხოლო სარკინელნი იგი განუმაგრდეს ჟამ რავდენ-მე და უკანაჲს განჴურიტეს კლდე და ივლტოდეს. და წარვიდეს გარეგან  ოვსეთისა. და თჳთ იწყო შენებად ქუეყანასა ქართლისასა. და მისცა ქუეყანაჲ ქართლისაჲ აზონს და განუჩინა საზღვარი ჰერეთი და ეგრის წყალი და სომხითი და მთა ტროლისაჲ და თჳთ ალექსანდრე წარვიდა.

მაშინ აზოელ წარვიდა ქართლად არიან მამისა თჳსისა და წარმოიყვანა  მუნით ათასი სახლი მდაბიოჲ, და კუალად ათი სახლი მთავართაგან და ყოვლით დედა-წულით მათით მოიყვანნა და დააშენნა ქართლს.

და თანა ჰყვეს კერპნი მათნი ღმრთად. და ესე აზონ პირველი მეფე იყო  ქართველთაჲ. და ამისთა შვილის-შვილთაგან ოცდამერვე მეფე იყო  მირიან, რომელი მეფე იქმნა ქრისტეს აღმსაარებელ და ქრისტეს მორწმუნეთა  მეფე. და ჩუენ შვილნი ვართ არიან-ქართლით გამოსრულთანი, და ენაჲ მათი უწყით. და მეფენი ჩუენნი მათნი შვილის-შვილნი არიან, ხოლო ქართველნი პირველ მსახურებდეს რომელნი-მე ცეცხლსა და სხუანი მზესა და ვარსკულავთა და თაყუანი-სცემდეს ძელთა, ქვათა და ღმრთად ხადოდეს. ხოლო რაჟამს მოხედვა-ყო ღმერთმან ქართველთა ზედა და ინება წმიდამან ღმრთის-მშობელმან, რომლისა ნაწილნი ვართ, და ნათელ-გჳღებიეს სახელსა ზედა ძისა და ღმრთისა მისისა ქრისტეს უფლისა ჩუენისასა მადლითა და შეწევნითა სასოჲსა მის ჩუენისა წმიდისა ღმრთის-მშობელისა დედოფლისა მარადის ქალწულისა მარიამისითა, არა ოდეს მიდრეკილა გული ჩუენი ურწმუნოებად სამებისაგან წმიდისა ერთ ღმრთეებისა ჭეშმარიტისა. ხოლო ბერძენნი მიიქცეს კუალად კერპთ-მსახურებად და კუალად წვალებისა ღუარძლი შემოიღეს და კნინ-ღა წარწყმდეს და დაეცნეს. ხოლო ჩუენი ესე კეთილი სარწმუნოებაჲ, რომელი მოგუცა ღმერთმან ნებითა და ჯერ-ჩინებითა დედისა მისისაჲთა მტკიცედ გჳპყრიეს მეოხებითა წმიდისა ღმრთის-მშობელისაჲთა.

ხოლო შემდგომად მირიანისა მეათე მეფე იქმნა ვახტანგ გორგასალი.

და ვიდრეღა ყრმა იყო, იძულებით სპარსეთად წარვიდა და ქრისტეს სარწმუნოებაჲ კეთილად დაიცვა. და შემდგომად რაოდენისა-მე ჟამისა მოიქცა.

 და მაშინ ჟამსა მას იყო მიქაელ მთავარ-ეპისკოპოსად და დააჯერეს, ვითარმედ ვახტანგ ქრისტეანობაჲ დაუტევა. ხოლო მან ირწმუნა და მი-რაჲ-ვიდოდა ვახტანგ მოკითხვად მისა, წიხლი შეჰკრა და კბილნი შეალეწნა.

 ხოლო მეფემან ვახტანგ სიმშჳდით ღმრთისათჳს დაითმინა იგი და არარა ბოროტი შეამთხჳა, გარნა გაგზავნნა მოციქულნი საბერძნეთს და ითხოვა მეფისაგან და პატრიაქისა კათალიკოზი და მათ წარმოავლინეს პეტრე კათალიკოზად. ხოლო ვახტანგ აღაშენა ქუემოჲ ესე დიდი ეკლესიაჲ და დასუა მას შინა პირველად კათალიკოსად პეტრე ღირსი და მდაბალი და დაამდაბლა პატივი სამთავროსაჲ.

 ამან ვახტანგ აღაშენა ტფილისი და მცხეთაჲ ქალაქი მუნ მიცვალა.

 ამან-ვე დაიმორჩილნა ოვსნი და ყივჩაყნი და შექმნნა კარნი ოვსეთისანი.

 და აღაშენა მას ზედა გოდოლი, და დააყენნა მას ზედა მცველნი მახლობელნი მის ადგილისანი. და უწოდა მათ კარად დარიალაჲსა. და აწ თჳნიერ ბრძანებისა მეფისა ვერ ჴელ-ეწიფების გამოსლვად ოვსთა და ყივჩაყთა.

ამან-ვე ვახტანგ სძლო სპარსთა და დაიმორჩილნა. რამეთუ იყო საზარელ და გოლიათ და განთქუმულ ყოველსა ქუეყანასა, რამეთუ ყო სიგრძე მისი თორმეტი მტკაველი. და აწ-ცა საცნაურ არს იგი სამოსლისა და აბჯრისა მისისაგან, ხოლო იყო ფრიად შემკულ ღმრთის-მსახურებითა და კეთილად მორწმუნეობითა დიდი ვახტანგ. ხოლო მოიკლა იგი სპარსთა ბრძოლასა შინა მონა-ყოფილისაგან მისისა, რამეთუ იცოდა განახევი ჯაჭჳსაჲ ღლიასა ქუეშე და აღიპყრა რაჲ ჴრმალი თჳსი, რაჲთა სცეს კაცსა სპარსთაგანსა, მონამან მან ბოროტმან ჰკრა ისარი ღლიასა ქუეშე და მით მოკუდა და ქრისტესთჳს იწამა ქრისტეს-მოყუარე იგი მეფე. და არს საფლავი მისი წინაშე სუეტისა ცხოველისა.

ხოლო შემდგომად ამისსა მოიწივნეს სპარსთაგან ქართველთა ზე დიდნი ჭირნი და ფრიადნი სულნი მოსწყჳდნეს და ქუეყანანი დაიპყრნეს და მრავალნი იწამნეს ქრისტეს სახელისათჳს. რომელთანი-მე წიგნნი აღიწერნეს და რომელთანი-მე დაშთეს აღუწერელად, გარნა ყოველნი აღწერილ არიან წიგნსა ცხოველთასა.

 ამისსა შემდგომად გამოვიდა ჰერაკლე მეფე და შეერთნეს  ქართველნი-ცა. და შევიდა სპარსეთს და შეწევნითა ღმრთისათა შემუსრა სპარსეთი და ტაძარნი და ბომონნი მათნი და ხუასრო მეფე, და ძელი ცხორებისაჲ, რომელი წარეტყუენა სპარსთა, წარმოიყვანა და ძლევა-შემოსილი შემოვიდა სამეფოდ-ვე.

 ამისა შემდგომად განეფინა ქადაგებაჲ მუჰმედ უსჯულოჲსაჲ და მრავალი ერი შეუდგა მას და შემდგომად მისსა გამოვიდეს სპარსნი და პონტოდმდე მოიწივნეს და ყოველი კაბადუკიაჲ დაიპყრეს. და ვითარ-იგი იყო კურთხევაჲ კათალიკოზისა ანტიოქიით, არღარავის ჴელ-ეწიფებოდა და სლვად გზასა ანტიოქიისასა. ამისთჳს დიდი ზრუნვა აქუნდა ქართველთა. ხოლო დღეთა თეოფილე ანტიოქელ პატრიაქისათა წარავლინნეს მოციქულნი და მიუთხრეს ამის პირისათჳს. ხოლო თეოფილე პატრიაქმან ყო კრებაჲ საზოგადოჲ და განაწესეს, რაჲთა შეკრბებოდიან ეპისკოპოსნი სამრემლოჲსა მისისანი და აკურთხევდენ კათალიკოზსა, რომელი-ცა სთნდეს მეფესა და ერსა და ამის პირისათჳს დაწერა წიგნი და დაბეჭდულად წარმოგზავნა. ხოლო ვითარ-იგი პირველ იყვნეს ასნი სოფელნი სასყიდლოდ მიჰრონისა, ამის წილ განუწესა ასი დრაჰკანი. ხოლო შემდგომად ამისსა კუალად ესე ოდენ განაჩინეს, რაჲთა სახელით ოდენ მოიჴსენებოდის ბოდის პატრიაქი ანტიოქელი ქართლს. ესრეთ განაგეს ქართლისა ეკლესიათა წესი და ქცევაჲ და ესრეთ-ცა არს ვიდრე დღენდელად დღედმდე სადიდებელად მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა, რომლისა არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.