I მიწა
თვითმფრინავის ილუმინატორიდან მიწის დანახვაზე:
,,მიწა“ - გულში ყვიროდე,
თითქოს მანამდე ზღვაში ყოფილიყო სულ
ან ის მიწა, რომელზედაც დაგიბიჯებია, სხვა ყოფილიყოს.
აქ სხეული იწყებს ნათლად შეგრძნებას იმის,
რომ მასში სულია, უფრო სწორად კი -
სული ამოსძახებს სხეულს ჩუმად დროგამოშვებით:
მე შენში ვარ, მე შენში ვარ.
II
...და სილურჯეში თავის მალვები
თბილ ხმელთაშუა ტალღებთან ხვევნით.
გრძნობდნენ მზის ჩასვლას მერე პალმები,
და, აღმოჩენილს პალმების ქვევით,
მზეს ასდიოდა ბოლო ალმური,
სანამ ქრებოდა დამაჯერებლად.
და ღამე ახლოაღმოსავლური
იწყებდა ციმციმს ცათამბჯენებით
სივრცის ეკრანზე, როგორც მიმცხრალი
ფსიქოდელიით სავსე ვიდეო.
და იმას, რაც შენ მე არ მითხარი,
ზღვა მომძახოდა. არ წახვიდეო.
III მოღრუბლულობა იერუსალიმში
სიტყვა თავისი არსებობის სადაც მღეროდა
სიაშკარავით, იმ ქალაქში ცხადად გივლია.
მას ვერც შენ აღწერ, ვერც ვერავინ. უაღწეროდაც
აღწერილია.
და იქაც შიშობ, რომ მცირეა ყოფნის ულუფა,
რომ მოკვდავისთვის სხვა იქნება ჯვარიც, ლურსმანიც. . .
ახასიათებს სხვანაირი მოღრუბლულობა
იერუსალიმს.
და იმ შეგრძნებას, იმ სიმწარეს ნეტავ რა ჰქვია,
როდესაც იძრობ მზის წნულიდან წუხილის ხანჯალს,
წვეტი კი რჩება, რადგან თუმცა ღმერთი აქვეა,
ის მაინც არ ჩანს.
. . .
შუქი. იქიდან წამოსული ლექსი.
შუქზე. იქაობის მარად სიმშვიდეზე.
ხავსზე, ქვეყნიურ აღტაცებათ ლექზე...
ახლოს მიმიშვებდეს.
ახლოს. ცოტათი მიმიშვებდეს ახლოს.
შუქი. რამეგვარად და ხელს შემახებდეს.
ბნელა. წყვდიადში მიბოძებდეს ალღოს.
შიგ ნუ შემახედებს.
მიწა... ვერც ტახტს და ვერც უბრალო ჯორკოს
ზედ ვერ დაიმკვიდრებ. ბრუნავს, უდაბური.
ბრუნავს, ჭრიალებს. მარტოხელა, როგორც
ნისლში მებადური.
